Δυο τσοπαναραίοι, ένα μαντρί...

 

 Μέρες μετρημένες στα χτένια της τσατσάρας έμειναν, για να θυμηθούμε και λίγο τον στρατό, για να βγάλουν οι κάλπες τους άρχοντες τόσο σε τοπικό όσο και περιφερειακό επίπεδο. Οι ψηφοφόροι θα αισθανθούν κι αυτοί για λίγο χρόνο σπουδαίοι μιας και έχουν τον πρώτο λόγο ως προς το/τα πρόσωπο/α που θα εκλεγούν. Μετά φυσικά θα αισθανθούν οι εκλεγμένοι σπουδαίοι και οι ψηφοφόροι κοψοχέρηδες. Το διαχρονικό βλέπετε πρόβλημα της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα.   

Το προεκλογικό κλίμα πλέον δεν διεξάγεται όπως παλιά, σε πλατείες και καφενεία αλλά κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι βλέπετε η νέα μόδα προπαγάνδας που οι αντιδράσεις είναι άμεσες και η επικοινωνία ευκολότερη αλλά και με συμμάχους ή αντιπάλους πέραν του ενός που ο καθείς τους προσπαθεί να πείσει για την ορθότητα της επιλογής στήριξης συνδυασμού αλλά και δημάρχου.

Το παράδοξο της υπόθεσης σε τοπικό αλλά και περιφερειακό επίπεδο είναι ότι διεκδικούν το αξίωμα δυο τσοπαναραίοι από το ίδιο μαντρί. Απορίας άξιον πως εγκλώβισαν όλο το εκλογικό σώμα και το σύνταξαν γύρω τους και μάλιστα χωρίς φόβο και αναστολές αλλά και με αρκετό πάθος, θυμίζοντας τα παλιά ¨πράσινα¨ και ¨γαλάζια¨ καφενεία. Κατά τα άλλα δεν δεχόμαστε υποδείξεις για την επιλογή των υποψηφίων μιας και μετά τον πάπα, έχουμε και εμείς το αλάθητο. Μετά βλέπετε τέσσερα ολόκληρα χρόνια γκρινιάζουμε και ασκούμε έντονη κριτική στα πρόσωπα που εμείς οι ίδιοι εκλέξαμε με την ψήφο μας. Στο τέλος της τετραετίας πάλι θα ξανά κάνουμε τις ίδιες, αν όχι χειρότερες επιλογές. Σισύφειο δράμα.

Όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι πρωτόγνωρο. Κοντά στον αιώνα πριν εδώ στον τόπο μας παιζόταν η ίδια κωμωδία, μόνο που τότε υπήρχαν σπουδαίοι σεναριογράφοι και μας έπαιζαν στα Αθηναϊκά θέατρα. Ήταν οι περιβόητοι μονομάχοι Λέκκας –Μπολέτης και στην επιθεώρηση το παράφραζαν, τύπου χωριάτικου, Λιέκκας- Μπολιέτης.

Αυτά είναι που πάνε τον τόπο πίσω. Όταν αποσπάσαι σαν αμοιβάδα και θες να αντικαταστήσεις το άλλο μισό που αποχωρίστηκες αυτό δεν είναι πρόοδος αλλά οπισθοδρόμηση. Θα μου πείτε ψιλά γράμματα για τον όχλο που αλαλάζοντας ζητά επί πίνακι  το κεφάλι του άρχοντα και με μόνο εφόδιο την ελπίδα για κάτι καλύτερο παρουσιάζουν τον γυμνό βασιλιά τους σαν μεσσία. Μόνο που μεσσίες δεν ξανά έρχονται και ειδικά σε μας. Γεννούνται μέσα από αγώνες και προσφορές στον τόπο. Χώρος δεν υπάρχει πλέον γι αυτούς, γιατί τα βουβάλια που τσακώνονται στον ρημαγμένο Θεσσαλικό κάμπο καταστρέφουν και τα ελάχιστα ίχνη ελπίδας για τον τόπο.