christospanteleou

            Σαν πέπλο κάλυψε σχεδόν όλο τον κόσμο τούτη η νέα επιδημία. Ένα φράξιμο έχουν στο λαιμό, που τους εμποδίζει την αναπνοή, διηγούνται όσοι νόσησαν από αυτή την ασθένεια. Κάτι τέτοιο νιώθω και εγώ εδώ και τόσες μέρες αλλά στη σκέψη και στο χέρι. Δεν βγαίνει κάτι από το μυαλό ώστε να περιγράψει αυτή τη μάστιγα που χτυπά αδυσώπητα την ανθρωπότητα και το χέρι να την αποτυπώσει με λέξεις. Τίποτα δημιουργικό δεν μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αν και ο εγκλεισμός προσφέρεται για μάθηση θεατρικών έργων εν τούτοις δεν γύρισα ούτε μια σελίδα κειμένου. Πλην όμως η όλη αυτή κατάσταση με έκανε σοφότερο, γιατί ζούμε πρωτόγνωρα πράγματα. Υπάρχει άνθρωπος που μέχρι πριν δυο εβδομάδες δεν ονειρευόταν, δεν σχεδίαζε την επόμενη μέρα; Μονομιάς όμως τα πάντα ήρθαν άνω κάτω και η ζωή μας πήρε μια πορεία που ούτε για αστείο δεν θα μπορούσε κάποιος νους να τη συλλάβει. Καταλάβαμε πως στην πρόσκαιρη και σύντομη τούτη ζωή τίποτα δεν είναι κακό γιατί απλώς δεν έχουμ...

O παππούς με τη γιαγιά και ο εγγονός Θανάσης Αλμπάνης.                                                                                                               Σπάνια, σαν λαός λειτουργούμε υπεύθυνα σε κρίσιμες καταστάσεις, ενώ αντίθετα σε ασήμαντα θέματα στεκόμαστε ακόμα και στις λεπτομέρειες. Μια φορά λειτούργησε υπεύθυνα το επίσημο κράτος και εμείς αντί να υπακούσουμε πουλάμε και πνεύμα. Σε αναστολή όλες σχεδόν οι επιχειρήσεις, σχολεία, δικαστήρια αθλητικές εκδηλώσεις, θέατρα και οτιδήποτε άλλο μέρος όπου μπορούν να συναθροιστούν άνθρωποι και εμείς αυτοσχεδιάζουμε μέρη όπου θα απολαύσουμε τον καφέ μας, το ποτό και ό,τι άλλο βάζει ο νους. Παραλίες και βουνά έχουν την τιμητική τους. Παίζουμε με τι...

               Φτάσαμε τους 2 αιώνες που μια χούφτα καταπιεσμένοι κάτω από την μπότα βαρβάρων αλλά και ντόπιων Κοτζαμπάσηδων σήκωσαν ανάστημα και πήραν τα όπλα με όποιες δυσκολίες και τρόπους… και λευτερώθηκαν. Ήταν μια τρέλα, μια παρ ατολμία που λογικός άνθρωπος δεν βάζει στο νου του. Με ελάχιστες έως μηδαμινές οι ελπίδες για ελευθερία επιχείρησαν το τόλμημα και δεν βγήκαν χαμένοι. Έχασαν περιουσίες, οικογένειες, την ίδια ακόμα τη ζωή τους αλλά όταν έχεις ένα σκοπό, ένα όραμα, θυσιάζεις τα πάντα. Του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογάται αλλά χρέος προς την Πατρίδα, την Οικογένεια, τη θρησκεία. Με αυτά τα ιδανικά κατά νου δεν μπορεί να χάσεις τον αγώνα. Τη μάχη μπορεί αλλά τον αγώνα όχι. Αν κοιτάξουμε πίσω την πορεία της Ιστορίας της Πατρίδας μας θα δούμε πως πάντα σε αριθμούς και ποσότητες υστερούσαμε χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν δίναμε μάχες ακόμα και εκεί που φάνταζαν χαμένες. Έτσι γράφονται τα Έπη....

     Με έκπληξη διάβασα στα mail μου πως οι κοινοποιήσεις που κάνω των αναρτήσεων από το blog που διατηρώ, στο facebook παραβιάζουν τους όρους της κοινότητας και ως εκ τούτου διαγράφτηκαν. Τελευταία ανάρτηση ήταν το παιγνίδι χάντμπολ του Ποσειδώνα με τη Σαλαμίνα. Και αυτό διαγράφηκε από τον τοίχο του προσωπικού λογαριασμού που διαθέτω στο facebook . Δεν μπορώ να καταλάβω ποιον όρο της κοινότητας παραβιάζει η περιγραφή ενός αγώνα και δυο λόγια από ένα σύμβολο του αθλήματος του χάντμπολ στην Ελλάδα, τον Χριστόφορο Μπακαούκα. Το γνωρίζω πως πολλές αναρτήσεις μου δεν είναι για ευαίσθητα στομάχια και ενοχλούν. Πλην όμως δεν απευθύνομαι και ούτε επεδίωξα να  πλησιάσω    ψιλοστόμαχους αλλά τα γραπτά μου τα αφιερώνω σε ψαγμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που βλέπουν πέρα από την Τζούλια παλιά, τη νοβάρτις μετά, το κοραναϊό τώρα. Δεν βοσκάν εύκολα το σανό που τους σερβίρει απλόχερα η κατευθυνόμενη ενημέρωση. Αν είναι να γίνω ένα με αυτούς δεν βλέπω τον λόγ...