christospanteleou

             Δεν είναι υπερβολή αν ονομάσουμε τις μέρες που ζούμε, μέρες βυζαντινές. Όχι βέβαια την περίοδο της ακμής του βυζαντίου αλλά της πτώσης του. Τότε που ο τελευταίος Αυτοκράτορας γυρνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και προτού σωριαστεί νεκρός αναφώνησε. ¨Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι¨; Δυστυχώς τέτοιες μέρες ζούμε με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Μόνο που τώρα λείπουν τα όπλα αλλά και οι Έλληνες για να υπερασπιστούν την πατρίδα, την θρησκεία και την Οικογένεια. Χάνουμε σταδιακά αλλά σταθερά όλο και κάτι από την Πατρίδα μας, αναίμακτα, χωρίς τουφεκιά και το εξωφρενικό… πανηγυρίζουμε. Μιλάς για την Ελλάδα και θεωρείσαι εχθρός της, από τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει να σε κυβερνούν. Τέτοια μετάλλαξη λεόντων σε αρνάκια άμα τη ανάληψη της εξουσίας πρώτη φορά συμβαίνει, ανεξαρτήτου οπαδικού… σωματείου. Με μια νεολαία που γαλουχείται η λέξη Πατρίδα κάτι ανάλογο με το κέντρο διερχομένων που είχαμε παλιά στον Σταθμό Λαρίσης, σίγουρα δε

       Δυο είναι τα μέρη που φωλιάζουν τα θηρία του πλανήτη. Τα μεν ζώα έχουν τη ζούγκλα και οι άνθρωποι την κοινωνία. Παραδόξως τα μεγαλύτερα θηρία τα συναντά κανείς στην κοινωνία μας. Στους ανθρώπους. Τι κι αν έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν συναισθήματα [πόνο-λύπη-χαρά], προθέσεις, διαθέσεις, με σαφή και λεπτομερή τρόπο εντούτοις δρουν με κτηνώδη συμπεριφορά. Αντί να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο, τον γείτονα, τον πάσχοντα, στην πρώτη ευκαιρία τον συνθλίβουν. Κοιτάζουν πως θα του εκμεταλλευτούν τον πόνο, τη λαχτάρα, για αγαπημένο και ιερό πρόσωπό του καταστρέφοντας τους πολλές φορές οικονομικά. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που πουλήθηκαν περιουσίες ακόμα και πρώτη κατοικία για να σωθεί αγαπημένο μέλος της οικογένειας. Όποιος έχει βιώσει ανάλογη κατάσταση μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της ανθρώπινης θηριωδίας. Ευτυχώς είναι λίγες έως σπάνιες οι περιπτώσεις που συναντάμε στα δημόσια νοσοκομεία απάνθρωπων ¨γιατρών¨. Είναι κοινό μυστικό ανάμεσα στους πάσχοντες ο

            Παλιά στις κεραμοσκεπές των σπιτιών αλλά και στα διάκενα των πετρόχτιστων σπιτιών έφτιαχναν φωλιές τα σπουργίτια. Όταν μεγάλωναν λίγο τα σπουργιτάκια, έβγαιναν από τη φωλιά και μπορούσε κανείς να τα δει να ανοίγουν τα κίτρινα στοματάκια τους στη θέα των γονιών των. Περίμεναν το φαγητό τους. Κουνούσαν τα φτερά τους και άνοιγαν διάπλατα το στοματάκι τους για να τα προτιμήσει η μάνα ή ο πατέρας ανάλογα ποιος ερχόταν. Είχανε βλέπετε τον αδερφικό συναγωνισμό και κοιτούσε το ένα να ρίξει το άλλο και να χορτάσει πρώτο. Αν παρακολουθείτε δημοτικό συμβούλιο θα δείτε παρόμοιο σκηνικό να διαδραματίζεται από την άρχουσα τάξη. Δικό τους θέμα και δεν είχαν πρόταση. Δεν είχαν πλάνο για να προτείνουν, να δικαιολογήσουν το προς συζήτηση θέμα. Μάλλον τους έφερε το θέμα της επιτροπής τουρισμού αντί να το φέρουν. Περίμεναν σαν τα σπουργιτάκια να τους πει η αντιπολίτευση πρόταση. Κοντά σε αυτό, που τους υπεδείχθη ο τρόπος από την αντιπολίτευση, σύρθηκαν και στην πρόταση   της αντιπολ