christospanteleou

                    Πήρε τον μεγάλο δρόμο, που δεν έχει γυρισμό ο Παναγιώτης. Ο Πέκας όπως ο καθένας μας τον αποκαλούσε, χωρίς να τον ενοχλεί. Η πρώτη μας γνωριμία ήταν στην πρώτη γυμνασίου. Τότε οι μαθητές που έρχονταν από την Περαχώρα και ανηφόριζαν από το ΚΤΕΛ προς το σχολείο σχηματίζοντας ένα συμπαγές μπουλούκι με τις σχολικές τσάντες και φθάνοντας στο προαύλιο του σχολείου ανακατευόταν με τους υπόλοιπους μαθητές. Λόγω του μεγάλου αριθμού των μαθητών μας έβαλαν στην τεράστια αίθουσα του πρώτου ορόφου προς την ανατολική πλευρά. Εκεί τον γνώρισα. Έτυχε να καθίσουμε μαζί στο τρίτο θρανίο, της πρώτης, από τις τρεις σειρές που υπήρχαν. Τον θυμάμαι πάντα να είναι σκυμμένος πάνω στο βιβλίο του και να ζωγραφίζει τα μεγάλα γράμματα που είχε. Το υποτυπώδες μουστάκι που είχε, λόγω ηλικίας, ήταν πάντα ιδρωμένο. -Γιατί σκύβεις συνέχεια; Τον ρώτησα απορημένος κάποια μέρα. -Δεν ξέρω μάθημα! Μου αποκρίθηκε. -Και τι σχέση έχει αυτ...

          Πλησιάζουν οι μέρες που σαν λαός θα κληθούμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στους προγόνους μας, που πριν 200 χρόνια πολέμησαν, έχυσαν το αίμα Τους, πρόσφεραν τις περιουσίες Τους αλλά και την ίδια τη ζωή Τους, για την λευτεριά της Πατρίδας. Πολέμησαν ένα δυνάστη πάνοπλο, που ήταν στον τράχηλό Του κοντά 4 αιώνες. Πολλοί λαοί με τόση μακροχρόνια σκλαβιά εξαφανίστηκαν. Τούτοι όμως αρνήθηκαν να πεθάνουν σκλάβοι αλλά μαχόμενοι. Με πενιχρά όπλα ξεσηκώθηκαν. Παράτολμο τόλμημα, μα το πραγματοποίησαν. Έκαναν όπλο τις αλυσίδες των δεσμών Των. Υπερτερούσαν όμως γιατί έβλεπαν με περιφρόνηση τον θάνατο, που πολλές φορές τον προκαλούσαν με τα ανδραγαθήματά Τους. Τους έκαιγε βλέπετε μέσα Τους ο Ιερός Όρκος για την Ελευθερία που είχαν δώσει μέσα στις εκκλησιές ενωπίω Θεού και Παναγίας. Αυτή την εσωτερική φλόγα δεν μπορούσε τίποτα να την σταματήσει παρά μόνο το βόλι των αλλόθρησκων. Γνωρίζουμε βέβαια τις τύχες Των ηρώων του Αγώνα. Ξεχασμένοι, παραπεταμένοι και δ...

                                                      Είχα την τύχη να ζήσω από τη γέννησή του, το μεγαλύτερο έγκλημα του τόπου, που δεν είναι άλλο από τον Υδροφόρο Ορίζοντα. Όχι μόνο να το ζήσω αλλά να συμβούν και μοναδικά γεγονότα που δεν φαντάζομαι να έχουν τύχει και πέσει στην αντίληψη κάποιου συνδημότη μας. Στην γειτονιά μου που συνέχεια της είναι το πάρκο με τη Δεξαμενή, όπου παλιά διοχετευόταν το νερό από την μία αρχική γεώτρηση και στη συνέχεια από άλλες, ζω από το 1955. Πάνω από το πάρκο όπου βρισκόταν ο Γερμανικός πέτρινος δρόμος ήταν το σύνορο με την τεράστια έκταση του τσιφλικά Γκρόμαν-Ζάννου. Λογικό ήταν να τη θεωρούμε Υδροφόρο Ορίζοντα αφού ήταν πυκνόφυτο μέρος με ελιές, αγριελιές, λυγαριές αλλά και τεράστια σχοίνα. Σαν μικρά παιδιά βρισκόμασταν συνέχεια σ αυτή την περιοχή. Κυνηγούσαμε συνήθως πουλιά και βρίσκαμε τις φωλιές τους. Με...