Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2018

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 5

Εικόνα
        Η φωτογραφία δεν έχει καμιά σχέση με το κείμενο.Δεν βρήκα αντιπροσωπευτικότερη.                                      ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 5      Η Τρίτη κατά σειρά φυσιογνωμία της Περιάνδρου αλλά και του Λουτρακίου ήταν ο Γλυκομίλητος. Ένας αδύνατος τύπος με ελαφρά καμπούρα ο οποίος διέμενε σε μια σπηλιά στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου. Βγαίνοντας από Λουτράκι προς Περαχώρα. Πάντα κρατούσε στα χέρια του λουλούδια.Τα κρατούσε σαν ανθοδέσμη. Είχε όμως μέσα στην ανθοδέσμη και βέργες που είχαν αγκάθια, ίσως και να ήταν μεγάλες βέργες από βουκαμβίλιες. Αυτές έχουν αγκάθια   που τρυπάνε άσχημα. Γιατί τις είχε; Ο αδερφός μου θυμάται ακόμα τον πόνο που του προκάλεσε όταν τον πείραξε λεκτικά και αυτός άπλωσε το χέρι του και τον πρόλαβε, αν και έτρεξε και τον τρύπησε με τ΄ αγκάθια της…ανθοδέσμης. Ήταν της μόδας τότε να πειράζουμε τον Γλυκομίλητο. Οι παθόντες το έκαναν από απόσταση ασφαλείας. Προλάβαιναν και απέφευγαν τ΄ αγκάθια της ανθοδέσμης. Δυστυχώς οι πρωτάρηδες είχαν την εμπειρ

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 4

Εικόνα
       Ο κυρ Παναγιώτης με το θρυλικό μηχανάκι και την οικογένειά του.                                           ΙΕΡΑ   ΟΔΟΣ   4   Εκτός του Ρούπα που ήταν ταυτόσημος με την Περιάνδρου χειμώνα-καλοκαίρι ήταν   και ο κυρ Παναγιώτης Κεχρής. Σχεδόν κανείς δεν γνώριζε το επώνυμό του αλλά στον τόπο μας τα επώνυμα λίγο ρόλο έπαιζαν. Η επικοινωνία γινόταν με τα παρατσούκλια. Είχε ρωτηθεί Λουτρακιώτης για τον αδερφό του με το ονοματεπώνυμο και δεν τον ήξερε. Όταν του είπαν ρε ο αδερφός σου δεν είναι αυτός που ζητάνε; -Ρε τον Βλαχοστάνη θέλουνε; Και γιατί δεν μου το λένε! Το Κεχρής   δεν γνωρίζω από πού προήλθε αλλά απ΄ ότι θυμάμαι όταν έμεναν σε μια σούδα επί της Βενιζέλου εκεί κοντά στο 45 αν δεν απατώμαι, στον τοίχο του σπιτιού είχε 3-4 κλουβιά με πουλιά. Υπήρχε μια αρχή που ακολουθούσαμε όλοι. Ορισμένα πουλιά έτρωγαν κανναβούρι και άλλα κεχρί. Κεχρί ταΐζαμε     τα σκαρθάκια   και τα λούγαρα. Αυτό δεν ήταν απόλυτο γιατί πολλές καρδερίνες ή φανέτα έτρωγαν και κεχρί. Ήταν ορισ

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 3

Εικόνα
                                               ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ   3 Ο Ρούπας λοιπόν ήταν κάτι σαν το αστέρι της Βηθλεέμ. Φώτιζε με το παίξιμο αλλά και την παρουσία του όλη την Περιάνδρου. Ήταν η γραφική φιγούρα του άγνωστου μουσικού που χρωμάτιζε τον τόπο μας. Ήταν φυσικά και άλλες φιγούρες εξ΄ ίσου χαρακτηριστικές που άφησαν το στίγμα τους στη Λουτρακιώτικη ιστορία αλλά δεν είναι επί της παρούσης. Ο Ρούπας λοιπόν ξεκινούσε από πολύ νωρίς. Ερχόταν απογευματάκι στον Κήπο για να φάει μακαρονάδα. Έπρεπε να είναι χορτάτος για να μπορεί να αντέξει το πολύωρο παίξιμο του κλαρίνου. Φυσικά του έδιναν και οι παρέες ένα μεζέ αλλά καλού κακού είχε φάει πριν τη μακαρονάδα του. Απέφευγε να πίνει γιατί έπρεπε να είναι νηφάλιος. Πολλές φορές ερχόταν τόσο νωρίς που καθυστερούσε πολύ ώσπου να σερβιριστεί, αφού η κουζίνα δεν ήταν έτοιμη. Δυο ήταν τα πάθη του. Το ντύσιμο και οι πέρδικες. Πρόσεχε πολύ το ντύσιμο και είχε πολλά κοστούμια αλλά και γραβάτες. Θα είναι σε πολύ κόσμο γνωστό ότι κατάφε

ΧΡΟΝΙΑΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

Εικόνα
                                                                                                                                                             ΧΡΟΝΙΑΡΕΣ    ΜΕΡΕΣ   Με πόση λαχτάρα περιμέναμε αυτές τις άγιες μέρες όλα τα παιδιά! Καλοί και κακοί μαθητές. Αν και η πλειονότητα ήμασταν κακοί μαθητές. Όχι ότι δεν ¨παίρναμε ¨τα γράμματα αλλά δεν υπήρχαν φωτισμένοι δάσκαλοι να μας πλησιάσουν, να μας ημερώσουν, να δείξουν ενδιαφέρον για τον καθένα μας προσωπικά, να μας βοηθήσουν και τελικά να μας μάθουν. Μιας και δεν είχαμε βοήθεια από το σπίτι, οι γονείς αγράμματοι, η βέργα ήταν ο αντικαταστάτης του δάσκαλου. Αυτή μας συνέτιζε, αυτή μας πόναγε, αυτή μας έκανε να μισήσουμε τα γράμματα. Θυμάμαι έφευγα χαρούμενος από το σχολείο αν δεν είχα φάει ξύλο για ψύλλου πήδημα στις μικρές τάξεις και στην τελευταία τάξη   δεχτεί μπούλιγκ [το λένε τώρα] από τον ίδιο τον δάσκαλο. Πόσες φορές δεν μας ρωτούσε.   -Τι   δουλειά κάνει ο πατέρας μας! Αυτό τον βοηθούσε αν θα αντι

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 2

Εικόνα
                                                                          Ο Οδυσσέας Ρούπας επί τω έργω. Διασκεδάζει το θείο μου Γιάννη Κατσάρα και Χριστίνα με ένα άγνωστο ζευγάρι στ΄ αριστερά.                                                             ΙΕΡΑ    ΟΔΟΣ    2                                        Ανηφορίζοντας λοιπόν την Περιάνδρου από το μέσον που είχαμε μείνει, στα αριστερά μας συναντάμε τη ταβέρνα του Κωλέττη με σχετικά ευρύχωρη αυλή εν συγκρίσει με την αμέσως δίπλα ταβέρνα του Λίτση. Εξ΄ ου  και το όνομα της Περιάνδρου αλλά και περιοχής «τα Λιτσέικα». Όταν θέλαμε να προσδιορίσουμε κάτι που συνέβαινε ίσως και σε κάποιο άλλο μαγαζί όχι αποκλειστικά  στου Λίτση. Λέγαμε έγινε στα Λιτσέικα. Ακριβώς πάνω από του Λίτση ήταν το εστιατόριο ο «Κήπος.» Εκεί πέρναγα τα βράδια το καλοκαίρι. Στη δεξιά μεριά της Περιάνδρου μετά το τετραώροφο γιαπί ήταν οικόπεδο και μετά αμέσως τα σπίτια του Γιώργου Μπεκιάρη. Μακρόστενα δωμάτια με κεραμίδια που είχαν νοικιάσει σαν

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ

Εικόνα
                                                    ΙΕΡΑ  ΟΔΟΣ                 Όπως στην πρωτεύουσα, όλα τα μουσικά σχήματα στεγάζονται σχεδόν στην Ιερά οδό έτσι και εμείς εδώ στο Λουτράκι είχαμε την αντίστοιχη Ιερά οδό μας. Την σημερινή οδό Περιάνδρου. Χωμάτινος δρόμος   με τον χαρακτηρισμό 7 η οδός. Ξεκινούσε από εκεί που άφηναν τους επιβάτες τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ και τελείωνε στο ρέμα του Αγίου Φανουρίου. Όπως ακριβώς και σήμερα. Στην αριστερή μεριά της ήταν το καφενείο ορόσημο για το Λουτράκι. Του Μητσοδήμα. Εκεί σύχναζε όλο το Λουτράκι. Εκεί οι μάχες στο τάβλι αλλά κυρίως στη δηλωτή ήταν επικές, ανάλογες του Βατερλώ. Όλοι οι μεροκαματιάρηδες, κυρίως πευκαράδες [κύρια ασχολία] με το που πάταγαν το πόδι στο σπίτι, έτρωγαν γρήγορα-γρήγορα το βραδινό φαγητό τους και έτρεχαν για να πιάσουν τραπέζι στα λιγοστά που είχε, γιατί ο χώρος δεν ήταν μεγάλος. Πόσες φορές ο πατέρας μου ερχόταν λυπημένος. -Δεν βρήκα τραπέζι να παίξουμε! Δικαιολογιόταν όταν περιμέναμε εναγωνίως με

ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙ

Εικόνα
    Υπ΄όψιν αυτές οι πλάκες είναι οι προσφάτως τοποθετημένες. Το καλντερίμι αρχίζει λίγο πιο πέρα.Η φωτογραφία είναι της φωτογράφου Χριστίνας Κατσάρα.                                               ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ   ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙ   Θαυμάζω το θράσος της σημερινής πλειοψηφίας, μη εξαιρώντας και τους προσφάτως εγκαταλείψαντες το ναυάγιο, που θα ζητήσουν και πάλι τη ψήφο των συμπολιτών μας. Τελικά πόσο σανό ακόμα μπορούμε να φάμε αδιαμαρτύρητα; Υποθέτω πως κανείς τους δεν έχει τύχει καθ΄ όλη τη δημοτική θητεία τους, μιας και το τέλος πλησιάζει, να περπατήσει στον παραλιακό πεζόδρομο. Γιατί αν είχε περπατήσει δυο πράγματα θα είχε κάνει. Αύριο κιόλας να έμπαιναν συνεργεία να αλλάξουν όλες τις πλάκες ή να πήγαιναν σπίτι τους ζητώντας συγνώμη από τους Λουτρακιώτες για την ανικανότητά τους. Κι όμως προτιμούν να σε ξανά κοροϊδέψουν βάζοντας πάλι στο προεκλογικό τους πρόγραμμα αυτούσιο ότι είχαν και στο προηγούμενο.   Ολοκληρωμένη μελέτη ανάπλαση της παραλίας Λουτρακίου από καταρράχτες έως Σχ

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΔΙΩΡΥΓΑΣ

Εικόνα
                           ΤΑ  ΔΑΚΡΥΑ  ΤΗΣ  ΔΙΩΡΥΓΑΣ   Σήμερα αποφάσισα να διασχίσω τη γέφυρα του Ισθμού που οδηγεί τα λύματα στο βιολογικό σταθμό. Αραιά και που το κάνω αυτό προκειμένου να μαζέψω χόρτα στην αντίπερα όχθη της διώρυγας. Διέκρινα όσο και να φαίνεται περίεργο, τέτοια εποχή, τρεις τουρίστες να ανηφορίζουν από το δίολκο, που είχαν επισκεφθεί και να πλησιάζουν και αυτοί τη γέφυρα από την αντίθετη μεριά. Όπως ήταν φυσικό έφθασαν νωρίτερα από μένα και ο άντρας τραβούσε φωτογραφίες ίσως και βίντεο κοιτώντας νότια, προς τον Κορινθιακό κόλπο. Κάποια στιγμή τον βλέπω να γυρίζει απότομα προς την αντίθετη μεριά και τη γυναίκα του να του δείχνει κάτι. Φθάνοντας κοντά και  αφού τους καλημέρισα διαπίστωσα  πως ήταν οικογένεια με το γιο τους. Τι είχε συμβεί; Τα πρανή της διώρυγας ξεκολλούσαν και έπεφταν σαν δάκρυα μέσα στο κανάλι, κάνοντας τα βαθυπράσινα νερά της θάλασσας σ΄ αυτό το σημείο, λασπόνερα. Δυστυχώς δεν είχα το κινητό μαζί μου να το αποθανατίσω. Επειδή το μάζεμα χόρ

Ο ΜΑΧΑΛΑΣ ΜΑΣ

Εικόνα
                                                    Ο   ΜΑΧΑΛΑΣ   ΜΑΣ     Θα ξανά ασχοληθώ με την πύλη της Πελοποννήσου, τη διώρυγα, που έχει επικρατήσει με το όνομα Ισθμός της Κορίνθου. Είναι το πλέον προσφιλές σημείο επίσκεψης των τουριστών. Είναι αδιανόητο στους αμέτρητους τουρίστες που κατακλύζουν την Ελλάδα να μην σταθούν έστω για λίγο και να φωτογραφηθούν επάνω σ΄ αυτήν, πηγαίνοντας προς τους παγκόσμιους προορισμούς. Επίδαυρο, Ναύπλιο, Αρχαία Κόρινθο, Αρχαία Νεμέα και όχι μόνο. Αυτός ο τόπος διοικητικά ανήκει στο δήμο μας! Είναι   παιδί μας και σαν παιδί μας πρέπει να το φροντίσουμε! Να     το καλλωπίσουμε! Να   του δώσουμε την αίγλη για να είναι άξιο θαυμασμού στους επισκέπτες, ενώ παράλληλα με την παρουσία του να έχει λόγο και να προβάλλει με υπερηφάνεια την καταγωγή του. Αυτός ο τόπος, το συγκεκριμένο σημείο, μπορεί να σώσει ολόκληρη τη τοπική, παραγωγική οικονομία και κοινωνία. Μπορεί να μου κάποιος, αν ποτέ σκέφτηκε ΚΑΝΕΙΣ να ονειρευτεί αυτόν το τόπο διαφορετικό α

ΤΟ ΑΕΝΑΟ…ΔΟΥΛΕΜΑ

Εικόνα
                                ΤΟ   ΑΕΝΑΟ…ΔΟΥΛΕΜΑ      Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε αλλά σε λίγο καιρό μπορεί εκτός των τοπικών Χαντούμηδων να έχουμε και τους εθνικούς Χαντούμηδες που θα μας τάξουν τη μάνα και τον πατέρα τους για   άλλη μια   φορά. Εννοώ βέβαια εκτός των δημοτικών εκλογών να έχουμε και εθνικές. Αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα τρώμε το σανό που μας ταΐζουν και μάλιστα χωρίς καμιά επεξεργασία, αμάσητο. Πόσο εύστοχα είναι τα λόγια του φίλου Παρασκευά Ψηλέλη που κρατώ σαν φυλαχτό. -Τους κουτούς με το δρεπάνι να του θερίζεις! Ξαναβγαίνουν   περισσότεροι! Θυμάμαι, δεκαετίες τώρα, την αγωνία αλλά και τον διακαή πόθο συμπολιτών μας να μπουν περιοχές στο σχέδιο πόλης για να δουν τι μπορούν να κάνουν με τις περιουσίες τους. Ίσως να είμαι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που ξέρουν γωνιά-γωνιά τόσο τη πόλη μας όσο και τους οικισμούς. Δεν είναι λίγα 25 χρόνια να τα περπατάς καθημερινά και να είσαι αυτόπτης μάρτυρας πολλές φορές σε καταστάσεις που δεν μπορεί ο πολύς κ

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΄60

Εικόνα
                                                       ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ     ΠΕΡΙΟΔΟΣ     ΤΟΥ   ΄60     Πάντα οι εκλογές έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον ανεξαρτήτου χρόνου και προσώπων.   Πολλές εκλογικές πρακτικές αλλά και τακτικές παραμένουν αναλλοίωτες στο διάβα του χρόνου. Η Δεξαμενή η γειτονιά μου, μαζί με τον Συνοικισμό ήταν κάτι σαν φαβέλες   των μεγάλων πόλεων. Όλη η φτωχολογιά είχε βρει καταφύγιο σε αυτές τις υποβαθμισμένες περιοχές. Το ρέμα του Αγίου Φανουρίου τις χώριζε από το υπόλοιπο Λουτράκι. Όταν κατεβαίναμε στην παραλία εμείς τα μικρά παιδιά νιώθαμε τόσο άβολα και μοιάζαμε με τ΄ αγρίμια σε σαλόνι. Ήμασταν μαθημένοι στο χώμα, ξυπόλητοι πολλές φορές, μονίμως λερωμένοι και τις πιο πολλές φορές με μια φέτα ψωμί στο χέρι. Καμιά φορά το βρέχαμε και βάζαμε λίγη ζάχαρη. Όλη μέρα στο παιγνίδι που πάντα κατέληγε σε καυγά. Παρ΄   όλα αυτά αν καμιά γειτόνισσα μας έστελνε στο μπακάλη ή στο φούρνο που ήταν αρκετά μακριά δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθούμε. Ο σεβασμός προς τους μεγαλύτε