Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2020

Η Παιδεία στο απόσπασμα

Εικόνα
    Παιδεία-ευθύνη! Κάρβουνο που καίει. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ασχοληθεί σοβαρά και υπεύθυνα με τα προβλήματα της Παιδείας. Κανείς δεν έχει τα κότσια να σφίξει στα χέρια του τα αναμμένα κάρβουνα να τα κάνει πύρα και ζεστασιά προς όφελος αυτού του ταλαίπωρου και δοκιμασμένου πολλάκις λαού. Όλοι οι διατελέσαντες κεφαλές αυτού του υπουργείου αποδείχθηκαν ασήμαντοι και κακώς υπήρξαν. Έπρεπε να είχαν συγχωνευθεί με το υπουργείο Τουρισμού. Τουρίστες οι μεν τουρίστες και οι δε… Ζήσαμε την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, που με το σύνθημα ¨Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία¨, κατάφερε να έρθει [αυτή] στην Εξουσία και τις επερχόμενες γενιές να τις βρίσκουμε   στα κάγκελα, ζητώντας ακριβώς ότι ζητούσαν και αυτοί τότε. Καλύτερες   μέρες στην Παιδεία. Πιστέψαμε   ότι είναι οι πλέον κατάλληλοι γι΄ αυτή την πολυπόθητη αλλαγή αφού πάλεψαν ηρωικά και δικαιώθηκαν   για τα δίκαια του αγώνα τους. Δυστυχώς όπως προείπα τα κάρβουνα-ευθύνες δεν τις ανέλαβε ΟΥΔΕΙΣ. Θυμάμαι λίγο πιο πάνω από τη Νομική

Τιτανικός

Εικόνα
   Αν μου έλεγαν να αποκαλέσω με μια λέξη ή μια ζωγραφιά την Πατρίδα μου θα την αποκαλούσα ¨Τιτανικό¨ ή θα ζωγράφιζα το μισό βουλιαγμένο Τιτανικό. Ίσως να είμαι υπερβολικός, απαισιόδοξος ή ότι άλλο θέλετε πείτε αλλά δυστυχώς αυτή είναι η άποψή μου. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντιλήψεις, σκέψεις ακόμα και τύψεις για τον συνάνθρωπό μας που με δυσκολία τα βγάζει πέρα. Μπορούσα σ΄ αυτή τη φάση των δύσκολων καιρών να σιωπήσω, γιατί όντως δεν έχω [ευτυχώς] πλέον την δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μου που έχει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Που πρέπει να σπουδάσει παιδιά, να πληρώσει ενοίκια και χίλια δυο άλλα μηνιαία οικογενειακά έξοδα. Κουτσά στραβά τα ξεπέρασα αλλά αυτό δεν με έκανε να πάψω να είμαι και να αισθάνομαι ¨άνθρωπος¨. Να συμπονώ το δράμα κάθε οικογενειάρχη, κάθε μεροκαματιάρη [αν έχει δουλειά] και κάθε ανήμπορου να θρέψει την οικογένειά του. Σε μια χώρα, σε μια κοινωνία, αυτά τα προβλήματα έπρεπε να ήταν κύριο μέλημα των κρατούντων. Αντίθετα η πλειοψηφία του λαού μας έχει αφεθ

Φιμωμένοι άγγελοι

Εικόνα
                                   Μετά την επιτυχημένη καθολική επιβολή της μάσκας στον ελληνικό λαό ήρθε και η σειρά των μικρών αγγέλων να υποστούν το βάσανο της φίμωσης. Τυχαία είδα μια γιαγιά από Περαχώρα να κρατά τα δυο εγγονάκια της από τα χεράκια τους και να ανηφορίζει από το νηπιαγωγείο που βρίσκεται δίπλα από τη δημοτική βιβλιοθήκη. Στα χεράκια τους κρατούσαν από μια μάσκα. Έμεινα άναυδος, δεν μπόρεσα να καταλάβω πως αυτό τ ο νέο ζευγάρι, που έχει αυτά τα δυο αγγελούδια τα στέλνει στο νηπιαγωγείο  και τα επιβάλλουν να φορούν μάσκα τέσσερις περίπου ώρες. Σε ένα νηπιαγωγείο που ασφαλώς μαθαίνει το παιδί πολύ λιγότερα από ότι θα μάθαινε από  ένα γονέα, ένα παππού-γιαγιά που αποφασίσει να ασχοληθεί με το παιδί αυτές τις ώρες που το στέλνει στο νήπιο. Τουλάχιστον τώρα με την επιδημία [όπως αρέσκονται να επικαλούνται] ας τα προστατέψουν και να τα κρατήσουν στο σπίτι. Πέρα από την  κοινωνικοποίηση δεν βλέπω κάτι σπουδαίο να προσφέρουν στα νήπια. Το λέω αυτό γιατί εδώ ένα ολόκληρο σ

[Κανείς] Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

Εικόνα
                                 Σκηνές αποκάλυψης στη Μόρια! Στην περιοχή όπου με κρατική πρωτοβουλία στήθηκε ένας καταυλισμός.   M ια ολόκληρη πόλη 13.000 μουσουλμάνων περιμετρ ικά από ένα χωριουδάκι ούτε 1.200 κατοίκων. Πλήρης αλλοίωση τόσο θρησκευτικής όσο και αριθμητικής υπεροχής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι κάτοικοι της Μόριας να ζουν ελεύθεροι πολιορκημένοι και να μην μπορούν να ζήσουν μια φυσική   και κανονική ζωή όπως πρώτα. Ήδη πολλές περιουσίες καταστράφηκαν και αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα αντέξουν υπό αυτό το καθεστώς. Σαν να μην έφτανε αυτό πυρπόλησαν στην κυριολεξία τον τόπο, ως σύγχρονοι Νέρωνες δείχνοντας τις πραγματικές τους προθέσεις και την «ευγνωμοσύνη», αν όχι «αγάπη» για τον τόπο αλλά και τη χώρα   που με τα χίλια δυο προβλήματα τους δέχτηκε. Εμείς εδώ τώρα αντί να δούμε την καταιγίδα που ήδη ξέσπασε και μαύρισε στην κυριολεξία τον καταγάλανο Ελληνικό ουρανό, κοιτάζουμε να βρούμε κατηγορίες ο ένας για τον άλλον. Έχει ξεσπάσει ένας ανελέητος πόλεμος, ένας δ

Γρήγορο πέρασμα, μεγάλη ανάμνηση

Εικόνα
                                           Τέλη 1980. Μπορεί ΄86 ίσως και ΄87. Σχεδό ν κάθε μεσημέρι λίγο πριν κλείσει το Ταχυδρομείο, γύρω στις 2 παρά τέταρτο ένα νέο παιδί ερχόταν και ρωτούσε. - Έχω καμιά επιταγή; Μαζί με τον συνάδελφο Κώστα Ρ. γνωρίζαμε απ΄ έξω τα ονόματα που είχαν επιταγή. Πόσο μάλλον όταν ήταν στο τέλος της ημέρας και είχαν σχεδόν δοθεί αν όχι όλες οι περισσότερες επιταγές. Θα υπήρχαν δυο το πολύ τρεις επιταγές  που δεν είχαν ζητηθεί και ξέραμε ποιοι ήταν οι παραλήπτες. Θέλω να πω δεν χρειαζόταν να ρωτήσουμε πως λέγεται γιατί δεν υπήρχε επιταγή σε άγνωστο παραλήπτη. -Όχι! Απαντούσαμε και έφευγε. Κάποια μέρα δεν άντεξε και μας ρώτησε. - Γνωρίζετε το όνομά μου; Πως μου λέτε όχι όταν δεν ξέρετε το όνομά μου; Του εξηγήσαμε αυτό που σας προανέφερα και του ε ίπαμε πες μας και το όνομά σου για να το έχουμε υπόψη μας. - Κώστας Μουρατίδης λέγομαι!     -Ωραία αλλά από πού περιμένεις επιταγή; Τον ρωτήσαμε απορημένοι. -Από κάτι πελάτες Αθηναίους; Με