christospanteleou

Κάνοντας κλικ στην εικόνα παίζει συνέντευξη-βίντεο     Ένας από τους πρωτεργάτες της Φιλαρμονικής Λουτρακίου είναι και ο Περικλής Μπόικος. Ερχόμενος σαν γαμπρός στο Λουτράκι το 1964 από την Αθήνα όπου διέμενε αν και Κερκυραίος, δεν κατάφερε να βρει δουλειά για να μείνει μόνιμα. Δυο δουλειές όλες κι όλες κατάφερε να κάνει σαν οικοδόμος που ήταν. Μια στο σπίτι μας που έκανε προσθήκη και μια μάντρα του Σίνη που είχε και αξιωματικό στο Στρατό. Με είχε πίσω στο μηχανάκι του όταν τον πρώτο συνάντησε στην οδό Περιάνδρου και Καραΐσκάκη. Η χαρά τους ανείπωτη. Εκεί του ανακοίνωσε πως θα εγκαταλείψει το Λουτράκι λόγω έλλειψης εργασίας. Του ανακοίνωσε πως ήθελε να του φτιάξει μια μάντρα όπως και έγινε. Τον παρότρυνε δε να μείνει και θα βρει και άλλες δουλειές, όπως και έγινε. Ένας λόγος που έμεινε στον τόπο μας ήταν και η εμπλοκή του με την Φιλαρμονική. Όπως μου είπε μπαίνοντας μέσα στο Πνευματικό Κέντρο συνάντησε τους. Αργυρόπουλο Γαβρίλη, +Μαρκόπουλο Αποστόλη, +Μπιτζίνη Παναγιώτη, Παπαφίλη Ιωάνν

     Δεν θα μπορούσα να περιγράψω με δυο λέξεις την τραγωδία της χώρας μας καλλίτερα με αυτές. ¨Άντε ρε…¨ που ανέβασε ο φίλος Leo πάνω από την συγκεκριμένη φωτογραφία.   Ο ήλιος ζωγράφισε με πόνο το ελληνικό μπλε της θάλασσας και του ουρανού με το   δικό του πονεμένο, πένθιμο χρώμα. Έχασε τη λαμπρότητα που τον διακρίνει από σεβασμό για τις εικόνες της Αποκάλυψης που αντίκρισε. Ίσως να είναι ένα ΣΥΓΝΩΜΗ από μέρους του.   Η θάλασσα άναυδη δεν τολμά να σηκώσει ούτε ένα κυματάκι από τον πόνο της καταστροφής. Νωρίτερα κατά τη διάρκεια της ημέρας, τα δάκρυα των δένδρων που αδηφάγα τα κατέκαυσε   η πύρινη λαίλαπα, μας τα έφερνε το αλαφρύ αεράκι από εκατοντάδες χιλιόμετρα με τη μορφή στάχτης. Ποιος είπε πως η φύση δεν έχει ψυχή; Ποιος είπε πως η φύση δεν πονά αλλά και συμπάσχει; Ποιος είπε πως τα νεκρά ζώα δεν είναι απώλεια ζωής; Κάθε καλοκαίρι αποτιμούμε τις αποψιλωμένες εκτάσεις που μας άφησαν οι φλόγες. Ποτέ δεν πάρθηκαν μέτρα πρόληψης για να αποφεύγονται παρόμοιες τραγ

               Μέχρι τον Σεπτέμβρη συνηθίζω τα μπάνια να τα κάνω δίπλα από το ξενοδοχείο Μπάρμπαρα. Μετά θα μεταφερθώ στο Σταυρολίμανο, με τη γνωστή παρέα μέχρι τον Μάιο περίπου. Σ΄ αυτή την παραλία συνήθως έρχονται άνθρωποι που μένουν εκεί κοντά και στους γύρω οικισμούς. Χθες πηγαίνοντας να κάνω ντουζ έκπληκτος βλέπω δίπλα στον διακόπτη του νερού ένα μπουκάλι σαμπουάν. Το παίρνω στα χέρια μου και διαπιστώνω πως είχε ακόμα σαμπουάν. Χωρίς να το σκεφτώ το παίρνω και πάω να το πετάξω στα σκουπίδια οργισμένος που κάποιος ασυνείδητος αφού λούστηκε το άφησε. Προφανώς το ξέχασε. -Κύριε! κύριε! Ακούω μια φωνή. Γυρίζω και βλέπω μια ¨κυρία¨ γύρω στα 50 να μου λέει. -Δικό μου είναι! Της κόρης μου! Θα ρθει σε λίγο να πλυθεί. Τα έχασα δεν περίμενα τέτοια κυνική ομολογία. -Καλά! Εδώ θα πλυθεί; Δεν ξέρετε ότι απαγορεύεται; Της λέω πηγαίνοντας της συνάμα και το μπουκάλι με το σαμπουάν. -Από πότε απαγορεύτηκε; Ρώτησε με περισσό θράσος. Πράγμα που σημαίνει πως το λούσιμο της οικογ