Ολόμαυρες ράχες

 

      Η συνύπαρξη φύσης και ανθρώπου πέρασε αλλά και εξακολουθεί να περνά μιας και δεν πέρασε και αυτό το καλοκαίρι από φωτιά και στάχτες.

Δυστυχώς δεν έχουμε αντιληφθεί πως χρωστάμε την παρουσία μας αλλά και την ίδια τη ζωή μας στα δάση που με περισσή αδιαφορία κάθε χρόνο καίμε.

Θυσιάζουμε στο βωμό της οικονομικής ωφέλειας, δένδρα, ζώα που έχουν για σπίτι τα δάση, πουλιά και μια πλειάδα εντόμων που απροστάτευτα παραδίνονται στην οργή και στο πέρασμα της πύρινης λαίλαπας.

Δεν μπορώ να διανοηθώ ένα πλάσμα σαν τον άνθρωπο, με γνώση και νου πως προβαίνει σε τέτοια εγκλήματα κάθε καλοκαίρι και μεταμορφώνει τις παραδεισένιες βουνοπλαγιές σε ολόμαυρες ράχες.

Βουνά ολόκληρα με δένδρα που με μια ματιά και μόνο μεταμορφώνουν τον ψυχικό κόσμο ενός ανθρώπου από το στρες της εργασίας και των τόσων προβλημάτων που καθημερινά δημιουργούνται και τον γαληνεύουν, τον κάνουν να ηρεμήσει και να δει με άλλο μάτι τη ζωή. Να πάρει δύναμη και κουράγιο σ αυτό το ανηφόρι της ζωής.

Τον διδάσκουν πως ο χρόνος, οι έγνοιες, όσο τα κυνηγάς τόσο απομακρύνονται και δεν σ αφήνουν να ηρεμήσεις. Αντίθετα η γαλήνη βρίσκεται στην αρμονική συνύπαρξη όλων των πλασμάτων αλλά και φυτών που στην ουσία υπηρετούν τον άνθρωπο. Φέτος δυστυχώς είχαμε σπίτια, περιουσίες ολόκληρες που κάηκαν ολοσχερώς. Ευτυχώς χωρίς ανθρώπινα θύματα.

Το Λουτράκι, ο τόπος μας, έχει πληρώσει βαρύ τίμημα στο βωμό των πυρκαγιών που σχεδόν κάθε χρόνο μπαίνουν έντεχνα και με κάποιο οργανωμένο σχέδιο.

ΠΟΤΕ καμιά δημοτική αρχή δεν ασχολήθηκε σοβαρά με σχέδιο για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων [πυρκαγιών, πλημμυρών]. Πάντα τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα και το χειρότερο πως επαινούμε τους εαυτούς μας [τους] πως έπραξαν ό,τι καλύτερο ήταν δυνατόν.

Φυσικό είναι γιατί τον πρώτο λόγο έχουν άνθρωποι άσχετοι, με υπέρμετρο εγωπάθεια και ανίκανοι για τέτοιες επιτελικές θέσεις.

Αυτό το διαπίστωσα όταν από απόσταση περίπου 100 μέτρων έβλεπα τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των εθελοντών με ¨ παγουρίνο¨ να σβήσουν τη φωτιά. Το πείσμα τους ήταν περισσότερο από το νερό που είχαν στη διάθεσή τους. Αν είχαν τα σωστά μέσα θα είχαν κάνει θαύματα. Έχουμε ανθρώπους με πείρα, διάθεση και αφιλοκερδώς στην πρώτη γραμμή και αφήνουμε τις τύχες του τόπου σε τυχαίους και περαστικούς.

Θα μου πείτε τι λειτουργεί σωστά και αξιοκρατικά σ αυτόν τον τόπο, σ αυτή τη χώρα; Γιατί να είμαστε η εξαίρεση;

Μια οδυνηρή διαπίστωση. Τα σπίτια που κάηκαν ολοσχερώς, ήταν στην πλειονότητα εξοχικές κατοικίες. Οι μόνιμες κατοικίες ήταν ελάχιστες. Μέχρι σήμερα συμπολίτης που του κάηκε εντελώς το σπίτι  φιλοξενείται σε ξενοδοχείο, το οποίο δεν το πληρώνει ΚΑΝΕΙΣ. Ούτε δήμος, ούτε περιφέρεια, ούτε το ίδιο το κράτος. Υπάρχει βέβαια λύση να πάει Λέσβο και να κάνει τον ¨επενδυτή¨. Εκεί σίγουρα θα βολευτεί, θα πάρει και το επίδομά του.

Α! ρε Ελλάδα τρως τα παιδιά σου!