Μπατσιλώλος


  

 Ο τελευταίος ΦΙΛΑΘΛΟΣ της πόλης μας έφυγε από την ζωή. Ο Γιώργος Μήτρου ή Μπατσιλώλος.

Πολύς κόσμος παρακολουθούσε τα ποδοσφαιρικά τοπικά δρώμενα αλλά με την πραγματική  φίλαθλη ιδιότητα, αβίαστα θα μπορέσω να θυμηθώ δυο Λουτρακιώτες μόνο και έναν ετεροδημότη, που αποφάσισε να γίνει μόνιμος κάτοικος.

Ο πρώτος ήταν ο Μήτσος Φόρτης ή Μπαλλάς. Δεν έχανε αγώνα τόσο του Ολυμπιακού όσο και του ΑΟΛ. Πλήρωνε δυο εισιτήρια [όταν ήμουν ταμίας στον ΑΟΛ] και δεν δημιουργούσε το παραμικρό επεισόδιο. Κοιτούσε ήρεμα το παιγνίδι, δεν έβριζε, δεν σχολίαζε διαιτησία. Χαιρόταν στη νίκη και στενοχωριόταν στην ήττα. Έβλεπε πάντα με ψυχραιμία ό,τι γινόταν μέσα στο γήπεδο και δεν επιζητούσε τη νίκη πάση θυσία. Του άρεσε να βλέπει καλό ποδόσφαιρο ανεξαρτήτου ομάδας και το επικροτούσε.

Ο Νίσης Παρασκευόπουλος ήταν ο τρίτος ο ετεροδημότης. Δέθηκε πολύ με τον τόπο και κύρια με το ποδόσφαιρο. Κι αυτός δεν έχανε παιγνίδι και των δυο ομάδων. Ήρεμος και ποτέ δεν έπαιρνε το μέρος της ομάδας μας αν δεν το άξιζε. Αναγνώριζε την προσπάθεια του αντιπάλου αν ήταν καλύτερος.

Ο Μπατσιλώλος ήταν μέχρι χθες μαζί μας και από τώρα και στο εξής θα είναι με τους αγαπημένους φίλους του, που τόσο είχε δεθεί μέσω του ποδοσφαίρου.

Ήταν αυτοκόλλητος με τον πρόεδρο του ΑΟΛ Γιάννη Κανάκη. Αν και δεν μετείχε επίσημα στη διοίκηση πολλές φορές ήταν στην αποστολή μαζί με την ομάδα. Για μας τους παίκτες ήταν σαν να ήταν διοικητικός.

Χαμηλών τόνων και πάντα με το χιούμορ αλλά και την ευγένεια. Δεν ξέρω γιατί αλλά με συμπαθούσε.

Μια χρονιά κάναμε μια ¨βελούδινη¨ επανάσταση στον ΑΟΛ και 4-5 παίκτες αποφασίσαμε να μην ξαναπαίξουμε.

Σεπτέμβρης μήνας, καλοκαίρι σχεδόν παίζαμε κύπελλο στον Συνοικισμό με τον Κύψελο. Μας παρακάλεσαν από τη διοίκηση να πάμε να παίξουμε για τελευταία φορά μιας και δεν είχαν έτοιμους νέους παίκτες.

Πάμε, εγώ συγκεκριμένα είχα ξενυχτήσει με τον Τζικιτζέλα[στη διοίκηση τότε αυτός]. Απροπόνητοι, ξεκινάει το παιγνίδι και δεν προλαβαίναμε να μετράμε γκολ. Σε κάποια στιγμή από θέση οφσάιντ αφήνει ο διαιτητής και τρώμε γκολ.

-Κύριε διαιτητά οφσάιντ! Διαμαρτυρήθηκα.

-Έλα ρε 2[αριθμός φανέλας μου]5 τρώτε το 6ο σε πείραξε; Μου λέει.

Είχε δίκιο. Τι κάθομαι και τρέχω σκέφτηκα μέσα στη ζέστη, πόσα θα φάμε ακόμα; Μένω λίγο πίσω και από την κάψα σήκωσα τη φανέλα να πάρω λίγο αέρα. Μου άρεσε και την άφησα έτσι.

Ο Μπατσιλώλος ήταν στα σύρματα δίπλα στον πάγκο μας και μιλούσε με τον Γιάννη Κανάκη. Σε κάποια στιγμή λέει του Γιάννη.

-Ρε κοίτα τον Χρηστάκη!

-Τον έχει κόψει το ποτό και το ξενύχτι!  Του λέει. Κατέβασε τη φανέλα σου κάτω! Μου φωνάζει άγρια.

Μετά όταν ζήτησα μεταγραφή για την Περαχώρα ο Πρόεδρος το θυμήθηκε.

-Να πάει [Περαχώρα] να σηκώνει και εκεί τη φανέλα. Σχολίασε.

Το 1978 που δούλευα στο ΠΑΝΘΕΟΝ τους είχα καθημερινούς πελάτες. Τον Γιάννη με τον Γιώργο. Κάθονταν σ ένα τραπέζι μόνοι τους και σχολίαζαν, καμιά φορά τους έκανε παρέα και ο Μήτσος Κανάκης, αδερφός του Γιάννη.

Μια μέρα μου ζητούν δυο κουταλάκια. Τους τα πάω. Σε λίγο έρχεται και το αφεντικό, ο
Τόλης Γκιώνης.

-Χρήστο φέρε ένα κουταλάκι του Τόλη!  Μου λέει ο Γιάννης.

Πάω το κουταλάκι και τους βλέπω να τρώνε μέσα από ένα μεγάλο βάζο γλυκό κερασάκι.

-Μμμμ!ωραίο κερασάκι ρε που το βρήκατε; Ρωτά όλο περιέργεια ο Τόλης.

-Να ρε εδώ ήρθε ένας και πούλαγε!  Απαντάνε.

-Δεν μου παίρνατε και μένα ένα ρε; Τους λέει ο Τόλης.

 -Που να το ξέραμε ρε Τόλη ότι ήθελες και συ!

Σηκώνεται ο Τόλης και πάει να κάτσει στο ταμείο. Ρίχνει το βλέμμα του δίπλα που είχε το βάζο με το κερασάκι και διαπιστώνει ότι το είχαν πάρει ο Γιάννης με τον Γιώργο.

Πετάγεται σαν ελατήριο πάνω και ορμάει πάνω τους. Αυτοί τον κρυφοκοίταζαν και όταν έφτασε κοντά τους ο ένας έκανε προς την θάλασσα και ο άλλος προς τον δρόμο.

-Κολόπαιδα! μη ξαναπατήσετε στο μαγαζί! Θα σας κόψω τα πόδια! Ούρλιαζε  ο Τόλης. Το απόγευμα πάλι ήταν στο μαγαζί. Είχαν ξεχαστεί όλα.

Τον βλέπω μια μέρα και συζητούσαν συνωμοτικά με τον Τζικιτζέλα. Ο Γιώργος ήταν στεναχωρημένος.

-Τι έχετε ρε; Ρωτώ.

-Ο Γιώργος έχει δικαστήριο! Μου λέει ο Τζικιτζέλας.

-Υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να κατηγορήσει τον Γιώργο; Αυτόν τον πράο και καλοσυνάτο άνθρωπο; Αν είναι δυνατόν; κάνω εντελώς αυθόρμητα.

Πετάγεται αλλαγμένος, άλλος άνθρωπος και μου λέει.

-Να αυτά θέλω να έρθεις να πεις στο δικαστήριο!

Όταν έμαθα για την υπόθεση αρνήθηκα.

-Όχι! Κοιτάτε να τα βρείτε! δεν έρχομαι! Όπως και έγινε.

Τον είδα πριν λίγο καιρό στο μπαλκόνι του, τα είπαμε λιγάκι. Είχε μείνει χωρίς παρέα και ξέρω πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο σαν τον Γιώργο που όλη μέρα ήταν στην πιάτσα με τις πλάκες και τους φίλους.

Κλείνεις ένα αθλητικό λεύκωμα με το φευγιό σου φίλε Γιώργο που δεν πρόκειται να ξανά ανοιχτεί. Πέρασες και Συ στις μορφές που άφησαν το στίγμα τους στον τόπο μας.

Κουράγιο στην Οικογένειά Σου. Πάντα θα ακούγεται το όνομα Σου στις αθλητικές τοπικές συζητήσεις. Οι Γιάννηδες σε περίμεναν!   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μη μου δίνεις ψάρια…

Ο Κιμ της καρδιάς μας!

Στη ν¨δημοκρατία¨ δεν υπάρχουν αδιέξοδα...