Άντε ρε…

 


  Δεν θα μπορούσα να περιγράψω με δυο λέξεις την τραγωδία της χώρας μας καλλίτερα με αυτές. ¨Άντε ρε…¨ που ανέβασε ο φίλος Leo πάνω από την συγκεκριμένη φωτογραφία.  

Ο ήλιος ζωγράφισε με πόνο το ελληνικό μπλε της θάλασσας και του ουρανού με το  δικό του πονεμένο, πένθιμο χρώμα.

Έχασε τη λαμπρότητα που τον διακρίνει από σεβασμό για τις εικόνες της Αποκάλυψης που αντίκρισε. Ίσως να είναι ένα ΣΥΓΝΩΜΗ από μέρους του.  

Η θάλασσα άναυδη δεν τολμά να σηκώσει ούτε ένα κυματάκι από τον πόνο της καταστροφής.

Νωρίτερα κατά τη διάρκεια της ημέρας, τα δάκρυα των δένδρων που αδηφάγα τα κατέκαυσε  η πύρινη λαίλαπα, μας τα έφερνε το αλαφρύ αεράκι από εκατοντάδες χιλιόμετρα με τη μορφή στάχτης.

Ποιος είπε πως η φύση δεν έχει ψυχή;

Ποιος είπε πως η φύση δεν πονά αλλά και συμπάσχει;

Ποιος είπε πως τα νεκρά ζώα δεν είναι απώλεια ζωής;

Κάθε καλοκαίρι αποτιμούμε τις αποψιλωμένες εκτάσεις που μας άφησαν οι φλόγες.

Ποτέ δεν πάρθηκαν μέτρα πρόληψης για να αποφεύγονται παρόμοιες τραγωδίες.

Το μόνο που κάνουμε είναι να χωρίζουμε τους πολίτες σε δικούς μας και τους άλλους.

Να μετράμε την καταστροφή με τους νεκρούς λες και μιλάμε για πόλεμο.

Ο πόνος, η απώλεια, η καταστροφή δεν έχει χρώμα, δεν έχει δικούς μας και άλλους και σε ένα σωστό και σοβαρό κράτος τέτοιοι διαχωρισμοί δεν υφίστανται.

Η πρόληψη, η πρόνοια, η ασφάλεια αλλά και υποχρεώσεις είναι για όλους και χωρίς εξαιρέσεις.

Δυστυχώς όλα ξεκινούν από το επίσημο κράτος. Διαχρονικά και όχι μόνο οι σημερινοί.

Απλά έχουν ένα λόγο επιπλέον να κατηγορηθούν γιατί οι μνήμες από το Μάτι είναι νωπές και δείχνουν ότι δεν τους συνέτισαν.

Τα πάντα λειτουργούσαν και λειτουργούν με κομματικό κριτήριο από το πιο ασήμαντο πόστο μέχρι τις υψηλές θέσεις. Η αξιοκρατία είναι άγνωστη λέξη και το μόνο προσόν είναι η κομματική προσήλωση και υποταγή.

Φυσικό επακόλουθο είναι να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές και πολλές φορές τα θύματα της ανικανότητάς τους…

Χάνουμε λίγο- λίγο και κάτι από τη ζωή μας, από την Ελλάδα μας.

Χάσαμε την ελευθερία μας.

Χάσαμε τη θρησκεία μας.

Χάσαμε την αγάπη για την Πατρίδα, που σιγά-σιγά αλλάζει χέρια.

Ξεχνάμε εσκεμμένα την Ιστορία μας. Δεν μας τη διδάσκουν.

Χάνουμε τα δάση μας, την πηγή ζωής. Μας παίρνουν το οξυγόνο.

Χάσαμε την πρωτογενή καλλιέργεια. Τις ελληνικές επιχειρήσεις.

Νιώθουμε ξένοι στον τόπο μας και ανεπιθύμητοι. Διαιρεμένοι.

Συνεχίζουμε να χάνουμε με προσχεδιασμένο τρόπο.

Προχωράμε με ταχύ ρυθμό σε αφρικανοποίηση της Ελλάδας δηλ. πλούσια χώρα φτωχοί πολίτες.

Δεν βλέπω και πολύ μακριά να ζούμε όλοι με επιδόματα τύπου πρόνοιας, ίσα για να ζούμε και οι δουλειές στους νεοέλληνες [πολίτες όλης της γης] με μισθούς πείνας.

Η κόλαση του Δάντη θα βρει πρόσφορο χώρο για να παιχτεί.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μη μου δίνεις ψάρια…

Ο Κιμ της καρδιάς μας!

Στη ν¨δημοκρατία¨ δεν υπάρχουν αδιέξοδα...