ΣΗΜΕΡΑ ΤΙ ΜΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ;

                 

                                   Το λιοντάρι μας.

             ΣΗΜΕΡΑ  ΤΙ  ΜΑΣ   ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ;

   Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί. Έναν επισκέπτη, ένα τουρίστα στο άκουσμα της λέξης Λουτράκι, τι τους έρχεται αμέσως στο μυαλό;

Παλιά απ’ ότι ξέρω στο άκουσμα της λέξης Λουτράκι, ο συνομιλητής αισθανόταν ένα δέος, ένα θαυμασμό γι΄ αυτόν το τόπο.

Θυμάμαι στη μακρινή Αλεξανδρούπολη, όπου υπηρέτησα και εκεί στο στρατό βλέπεις ανθρώπους από απίθανα μέρη δεν βρήκα άνθρωπο να μη γνωρίζει τον τόπο μου. Πολλοί δε ένιωθαν τύψεις που δεν το είχαν επισκεφθεί αλλά το είχαν ακουστά και με διαβεβαίωναν πως είναι στόχος τους να το επισκεφθούν.

Από πού να πιάσεις για το από πού μπορεί ο καθένας να είχε και έχει άκουσμα για το Λουτράκι!

 Από τις διηγήσεις των παλαιών για το καζίνο που υπήρχε σ΄ αυτό το μικρό κοσμοπολίτικο χωριό!

Από την πλημμύρα των Αράβων που το προτιμούσαν για τα ιαματικά λουτρά αλλά την πόσην του ιαματικού νερού!   

Από τους ασθενείς ανά την Ελλάδα που έρχονταν για να θεραπευτούν στις ιαματικές πηγές!

Από το περίφημο επιτραπέζιο νερό Καραντάνη που ταξίδευε σ΄ όλον τον κόσμο!

Από τα μοναδικά και πολυταξιδεμένα γλυκά και όχι μόνο του Καζινό που και αυτά συναγωνίζονταν σε φήμη το νερό!

Από τα πολλά ξενοδοχεία εν συγκρίσει με το μέγεθος του χωριού!

Με τέτοιο ευρύ φάσμα προσφοράς κύρια στον τουρισμό η αναγνωρισιμότητα ήταν θέμα ατυχίας  να μην πέσει στο αυτί κάποιου το όνομα, Λουτράκι.

Αν έρθουμε στο σήμερα.

Τι προτείνουμε για να φτάσει το όνομα της πόλης μας πλέον, στ΄ αυτιά ενός τουρίστα, ενός επισκέπτη;  

Καζίνο; Ήδη υπάρχουν εντός των Αθηνών αρκετά παράνομα που ο κύριος τροφοδότης του καζίνο, οι Αθηναίοι δεν αξίζει τον κόπο να χάσουν χρόνο για να μας επισκεφθούν.

Το Spa; Είναι γνωστόν ότι η επίσκεψη ενός τουρίστα προϋποθέτει και διαμονή εντός της πόλης και μάλιστα πλησίον του, αφού δεν διαθέτει παρκινγκ για τους επισκέπτες. Οι δε τιμές του απ΄ ότι ακούω δεν είναι και προσιτές.

Ερχόμαστε τώρα στα ξενοδοχεία. Η εικόνα των ξενοδοχείων μας δεν διαφέρει [το έχω ξαναγράψει] από τις εργατικές πολυκατοικίες του ΄60 των Αθηνών. Εγκαταλελειμμένα και παρατημένα στη τύχη τους. Κατ΄ εικόνα και ομοίωση της πόλης μας.

Ο επισκέπτης που θα τολμήσει να μας επισκεφθεί καλοκαιρινούς μήνες, εάν είναι τυχερός και δεν πληρώσει κλήση παράνομης στάθμευσης θα πρέπει να αποφεύγει συστηματικά την κεντρική λεωφόρο μιας και είναι μονίμως μπλοκαρισμένη από τα οχήματα, δίνοντας την εντύπωση πως βρίσκεσαι σε μια πόλη οχημάτων και όχι ανθρώπων.

Θα μου πείτε έχουμε μαρμάρινα πεζοδρόμια και μαρμάρινα σιντριβάνια. Έτσι είναι. Οι αρχοντόβλαχοι έχουν και αυτοί τα σημάδια τους για να ξεχωρίζουν.

Ένα λιοντάρι που είναι το σήμα της πόλης μας δεν είδα στημένο κάπου! Για να γίνει αυτό όμως προϋποθέτει γνώση ιστορίας. Πράγμα άγνωστο. Με γιουρούσι πήραμε τις τύχες της πόλης και με κατακτητικό τρόπο συμπεριφερόμαστε.

Που μυαλό για πολιτιστική αναγέννηση αυτού του τόπου! Σκάψιμο, ξανά σκάψιμο και δώστου από την αρχή. Χαλάμε, ξανά φτιάχνουμε για να δικαιολογούμε τα έξοδα.

Υπ΄ όψιν δεν σπέρνουμε πλέον όπως παλιά. Που βρίσκουν τόσο σανό κάθε φορά και μας ταΐζουν και κοντεύουν ισόβιοι, δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα.