ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΙΤΙΝΗΣ


         


                                    ΓΙΑΝΝΗΣ  ΠΙΤΙΝΗΣ
                                    Ο σημαντικός άγνωστος
  Θα ξεκινήσω τις αναφορές μου σε ανθρώπους που προσέφεραν στην μικρή κοινωνία μας. Ένας απ΄ αυτούς ο Γιάννης Πιτίνης. Άργησα να μάθω το επώνυμό του γιατί όλοι μικροί-μεγάλοι τον φώναζαν Χαντούμη. Ένα όνομα πολύ ασυνήθιστο για τον τόπο μας  αλλά περιέργως δεν αντιδρούσε και ούτε έδειχνε ενοχλημένος όταν τον αποκαλούσαμε Χαντούμη. Μεγάλος, με καρδιά μικρού παιδιού. Στο ημιυπόγειο που έμενε στη γειτονιά μας,  είχε μετατρέψει ένα μικρό χώρο σε στούντιο. Οι περισσότερες φωτογραφίες που έχουμε όλοι μας, περισσότερο από μισό αιώνα πριν, είναι από τη φωτογραφική μηχανή του τραβηγμένες. Μας έστηνε οικογενειακώς στον άσπρο τοίχο του σπιτιού του κυρ Αχιλλέα Κωνσταντινίδη και τραβούσε πόζες. Άντε ακόμα μία να στείλετε στην Αμερική! Άντε άλλη μια μπας και δεν βγει καλή η προηγούμενη. Μας είχε κάνει όλους μοντέλα. Τώρα λένε πως κάνουν φωτοσόπ στις φωτογραφίες. Θυμάμαι που μας έλεγε.
-Αυτή θα σας βγάλω αδύνατους! Τώρα θα σας βγάλω χοντρούς! Ο άνθρωπος ήταν κοντά στον αιώνα μπροστά. Έσωσε άθελά του την ιστορία του τόπου μας, των οικογενειών μας, των φίλων μας, με πενιχρό κέρδος και πολύ κόπο. Ακόμα είχε ένα σπάνιο ταλέντο, σε έκανε να γελάσεις ακόμα και σε κηδείες. Μπορούσε να σου μιλήσει για το πιο αφύσικο πράγμα τόσο πειστικά που δεν αμφέβαλες πως όντως έτσι είναι. Μας μάζευε όλα τα πιτσιρίκια και έκανε φακιρικά. Είχε κρυμμένο στο χέρι του μια δραχμή, ερχόταν κοντά, έπιανε τη μύτη μας και βρισκόταν η δραχμή στην παλάμη του. Μετά το έκανε σε άλλο παιδί. Ξαφνιασμένοι  εμείς πιάναμε τις μύτες μας μπας και βρεθεί καμιά δραχμή και μας την πάρει ο Χαντούμης. Μετά έπιανε τ΄ αυτιά μας. Έβγαζε και από εκεί δραχμές. Αργότερα που μεγαλώσαμε λίγο γινόμαστε συνεργάτες του και κοροϊδεύαμε τους πιο μικρούς. Η χαρά του απερίγραπτη όταν έβλεπε τα πιτσιρίκια να τον βλέπουν σαν θεό. Είχαμε μάλιστα βγάλει και ένα στιχάκι που όταν τον βλέπαμε από μακριά το λέγαμε.
 –Μια ντουφεκιά 15 πουλιά
Ο Χαντούμης παιδιά!
Από ιστορίες άλλο τίποτα. Είχε ένα ποδήλατο «κούρσα» το έλεγε. Έμοιαζε με τα αγωνιστικά των αθλητών.
-100 χιλιόμετρα πιάνει, μας έλεγε σοβαρός-σοβαρός.
-Άσε μας ρε Γιάννη που πιάνει 100 το ποδήλατο; Αφού δεν έχει κοντέρ πως το ξέρεις;
-Στην ευθεία και αυτοσχεδίαζε με τα χέρια, στους ευκαλύπτους με περνάει μια μερσεντές. Μου τη δίνει, βαράω πετάλι και περνάω αέρας δίπλα του. Που να με φτάσει! Με πρόλαβε στη βενζίνα του Φιλιάνδρα γιατί με κλείσανε κάτι κούρσες που πήγαιναν σιγά. Έρχεται δίπλα μου και μου λέει.
-Σιγά ρε φίλε πως τρέχεις έτσι θα σκοτωθείς;
- Εεε εγώ; Δεν  έτρεχα και πολύ, του λέω.
-Τι δεν έτρεχες με 100 πήγαινες. 
Είχε κοντέρ το αμάξι του και είδε με πόσο πήγαινα, για να μη λέτε πως δεν πιάνει 100!
Πολλές οι ιστορίες του αλλά και τα έργα του.
Παλιά διοργάνωναν εκδρομές. Στη Πάτρα μια φορά λέει σ΄ έναν γείτονά μας που έτρωγαν όλο το γκρουπ μαζί σε  ένα εστιατόριο.
- Θέλεις να μη πληρώσουμε;
-Πως γίνεται να μη πληρώσουμε;
-Κάνε πως πονά η κοιλιά σου, φώναξε! Του λέει.   
Πράγματι βάζει τις φωνές γίνεται αναμπουμπούλα στο μαγαζί και παρουσιάζεται ο Γιάννης με έναν άλλο γείτονα για συνοδό και συστήνονται σαν αστίατροι.
Ζήτησαν εξηγήσεις από τον εστιάτορα και τον επέπλητταν πως δηλητηριάζει τον κόσμο   και θέλησαν να κάνουν έλεγχο στα ψυγεία στα κρέατα και τέτοια.
Φοβήθηκε ο εστιάτορας και δέχτηκε να λήξει το θέμα χωρίς να πληρώσουν.


Αν ρωτηθεί κάποιος τι ξέρει για τον Χαντούμη θα έχει και μια διαφορετική ιστορία να σου πει, ιδίως με ψάρεμα. Για το κατεψυγμένο ψάρι που έριχνε στη θάλασσα δολωμένο και το τράβαγε με ζόρι για να το βγάλει έξω και να το δείχνει περήφανα στους περαστικούς.
Για το γύλο που έβγαλε με την άγκυρα, μιας και του κόπηκαν τ΄ αγκίστρια της πετονιάς και αναγκάστηκε να δολώσει την άγκυρα.
Δυστυχώς σε ένα τροχαίο έχασε τη ζωή του, ο άνθρωπος που σκόρπιζε άφθονο γέλιο στην παρέα αλλά και την προσφορά με το επάγγελμά του στον τόπο μας, σώζοντας πολλές σημαντικές αλλά και ασήμαντες στιγμές της ζωής μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ανδρέα Σιώκο για τη φωτογραφία που μου παραχώρησε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μη μου δίνεις ψάρια…

Ο Κιμ της καρδιάς μας!

Στη ν¨δημοκρατία¨ δεν υπάρχουν αδιέξοδα...