ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ

                                                   

                                   ΟΤΑΝ  ΑΓΑΠΑΣ

   Πόσο μελάνι δεν έχει χυθεί για να οριστεί η σημασία της λέξης Αγάπη από μας τα νοήμονα όντα; Πόσες ωραίες και μοναδικές λέξεις δεν έχουν στοιχηθεί για να αποδώσουν το μεγαλείο της Αγάπης; Κι όμως, όλα αυτά τα λογοτεχνικά αριστουργήματα μας ταξιδεύουν προσωρινά σε φανταστικούς παραδείσους και ιδανικούς ανθρώπους μα, μόλις κλείσουμε το βιβλίο τη «σερβιριζόμενης» Αγάπης διαπιστώνουμε την μιζέρια αλλά και το φθόνο που μας κυριαρχούν. Ο λόγος απλός. Αγαπάμε με τα μάτια, με το χρώμα, με το κάλλος, με το συμφέρον, με τις λέξεις και χίλια δυο άλλα με αλλά χωρίς το βασικό. Την καρδιά. Αυτό το όργανο κάθε ανθρώπου αλλά και ζώου που προορισμός του είναι να Αγαπά χωρίς να βλέπει, να ξεχωρίζει, να επιλέγει, να τεμαχίζει και να τη δίνει σε ποσοστά. Αλήθεια πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας, ο κόσμος όλος, αν όλοι είχαμε την καρδιά του Λούη και των δυο γατών; Του Βάσκου και της Ήρας; Εμείς έχουμε καθιερώσει την έκφραση ¨είναι σαν τον σκύλο με τη γάτα¨ για να αναφερθούμε σε αντιμαχίες και σε άσπονδους φίλους. Η φύση όμως μας διαψεύδει περίτρανα μέσα από αυτά τα άδολα και πραγματικά αγαπημένα ζωάκια!