christospanteleou

                                           Δέστε και μόνοι σας τις προφυλάξεις αλλά και την ανοσία του όχλου         Επαναλαμβάνω και τονίζω. Δεν γράφω για να αρέσω! Γράφω για να αφυπνίσω συνειδήσεις και να περισώσω όσο μπορώ ό, τι έχει απομείνει από αυτό τον επίγειο παράδεισο που εσκεμμένα μετατρέπεται με μαθηματική ακρίβεια σε κόλαση. Την Ελλάδα μας! Όλα τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε μαγνητόφωνα. Τις ίδιες ειδήσεις, τις ίδιες φοβέρες, τις ίδιες δήθεν υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλουν προκειμένου να μας προστατέψουν από τον αόρατο εχθρό που απειλεί τη ζωή μας. Μια φροντίδα πρωτόγνωρη για έναν λαό που λιμοκτονεί εδώ και μια δεκαετία με χιλιάδες θύματα αυτοχείρων και δεν έδειξαν όλες οι κυβερνήσεις την παραμικρή ευαισθησία για να του απαλύνουν το μαρτύριο, να τον κάνουν να νιώσει αξιοπρεπής στην κοινωνία. Έτυχε πριν 3-4 χρόνια να περάσω νύχτα από την πλατεία Κουμουνδούρου, ναι εκεί που είναι τα γραφεία του κόμματος όταν ήταν εξουσία. Ανηφορίζοντας προς την Ευριπίδου

           Τα γεγονότα της ζωής κάθε ανθρώπου, κάθε λαού, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του. Είναι τα γεγονότα μεγάλα ή ασήμαντα   αυτά που του δίνουν την γεύση της χαράς ή της πίκρας αντίστοιχα. Από τις χαρές λίγες είναι οι ωφέλειες που θα προσθέσει κανείς ώστε να γίνει σοφότερος, δικαιότερος αλλά κυρίως, Άνθρωπος. Αντίθετα οι πίκρες, οι ήττες είναι αυτές που σμιλεύουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου, είτε προς τα καλό είτε προς το κακό αλλά και αυτό πάντα με επιφύλαξη. Γιατί αυτό; Ο άνθρωπος ξεχνά γρήγορα και εύκολα. Αρέσκεται να εξαπατάται με ψέματα, ούτε καν παραμύθια και μεγάλα κούφια λόγια. Πνίγει το ένστικτό του, που πάντα βλέπει   την αλήθεια, τον σωστό δρόμο και του τον δείχνει αλλά ο λάθος διαμορφωμένος χαρακτήρας του τον οδηγεί στην αργή αλλά σταθερή αυτοκαταστροφή του. Πολλές φορές όμως τους πικρούς καρπούς των επιλογών του τους γεύονται άλλοι και μάλιστα χωρίς να φταίνε. Θυμάμαι πριν χρόνια συγγενικό μου πρόσωπο καυχιόνταν πως παίρνει επιδότηση 20 χιλ ευρώ με την προϋ

                 Μας άφησε άναυδους το πέταγμα της Πάτρας προς την αιωνιότητα. Βιαστική κι αυτή όπως η πανέμορφη αδερφή της Φωτούλα που είχε συνταράξει τότε την μικρή τοπική μας κοινωνία με τον ξαφνικό θάνατό της. Δεν ήμασταν συνηθισμένοι στα ουράνια πετάγματα νέων ανθρώπων. Πιστεύαμε πως όσο είμαστε νέοι ορίζουμε   τη ζωή μας και ο θάνατος μας χτυπά την πόρτα μόνο σαν γεράσουμε. Την Πάτρα δεν την έζησα όσο τον αγαπημένο της σύζυγο Πάνο. Η   κοινή μας κάθοδος στις δημοτικές εκλογές μας έφερε πάρα πολύ κοντά. Μοιραστήκαμε τις αγωνίες για ένα διαφορετικό τόπο, αναζητήσαμε τα προβλήματα, διαχρονικά και καθημερινά, τα προβάλλαμε αυτός από το μπλογκ του εγώ από τις εφημερίδες. Μοιραστήκαμε τις σκέψεις αλλά είχαμε ένα κοινό σημείο. Το χιούμορ. Αυτό που πολλές φορές σκοτώνει και τον πλέον αναίσθητο. Γιατί το λέω. Τον πλησίασε κάποιος δήθεν ξύπνιος και τον ρώτησε. -Εσύ για να ενδιαφέρεσαι τόσο για τα δημοτικά κάπου στοχεύεις; Κάτι θέλεις να πάρεις; -Ναι! Θέση θέλω να πάρω, να δο

                     Τούρκικη λέξη που σημαίνει μούσμουλο αλλά και να προσδιορίζει άτομο με μπιμπίκια. Συνήθως αποκαλούμαι κάποιον με την πρόθεση να τον υποτιμήσουμε και αν προσθέσουμε το γέρο μπροστά από τη λέξη εννοούμε το γέρο που κυνηγά μικρές κοπέλες. Θυμάμαι εδώ και δεκαετίες στην Επίδαυρο τον Παντελή Ζερβό να αποκαλεί γερομπισμπίκη τον Ντίνο Ηλιόπουλο στις «Εκκλησιάζουσες». Φυσικά εμείς οι Περαχωρίτες γελάσαμε πάρα πάνω γιατί φέραμε στην σκέψη μας τον μπάρμπα Γιώργη Γεωργίου.       Στην Περαχώρα μ΄ αυτό το όνομα αποκαλεί το ο μπάρμπα Γιώργης Γεωργίου με το γνωστό λιοτρίβι στην είσοδο του χωριού. Άνθρωπος πανέξυπνος, αν όχι τετραπέρατος με μάτια σχεδόν σχιστά που φανερώνουν πρώτα από όλα πονηριά, ευστροφία αλλά και άνθρωπο με χιούμορ. Η πρώτη μας γνωριμία δεν έγινε και κάτω από ευχάριστες συνθήκες. Μάλλον ξεκίνησε άσχημα και εξελίχθηκε σε αφήγηση ζωής. Δυο παρέες ήταν όλες κι όλες στην ταβέρνα που είχαμε ανοίξει με τον Αντώνη Διαμαντή στην Περαχώρα στο μεσαίο δρόμο

  Περαχωρίτης, ψηλός, ξερακιανός, μόνιμα ακούρευτος, άκακος σαν αρνί ο Μπάμπης ή Λιάμης Παππάς στο επώνυμο. Αυτός θα πήγε όρθιος στον παράδεισο μου λέει χαρακτηριστικά ο μπάρμπας μου Νίκος Ζερβός. Μέχρι που πέθανε δεν ήξερε την αξία των χρημάτων. Θεωρούσε πλούσιο τον εαυτό του αν είχε 3 χαρτονομίσματα των 100 δρχ. στο χέρι του. -Κοίτα βλαμ έχω πολλά λεφτά! Δεν είναι πολλά; Θα πάω στο πανηγύρι θα κάνω ζημιά θα τα σπάσω όλα! Δεν θα αφήσω τίποτα. Θα πλερώσω! Τον είχα συναντήσει έξω από το ξενοδοχείο Γεράνεια και πήγαινε να πάρει το λεωφορείο για να πάει στη Βόχα που είχε πανηγύρι και μου δείχνει 3 κατοστάρικα. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Μπάμπης ήταν μια ζωή στη δούλεψη στα γίδια του Ζαρλίτη [Παντελέων]. Έφευγε ,ξανά πήγαινε όποτε το θυμόταν… Ο Χρυσανθόπουλος όταν ήρθε και ανάλαβε σαν διοικητής στην αστυνομία, βρήκε μοναδικό κρατούμενο τον Μπάμπη. Ζήτησε να τον δει. Είχε κάνει ζημιά με τα γίδια σε κάτι φυντάνια και τον είχαν μηνύσει. Τον βλέπει, συζητάνε και μου λέει. -

Λόλας, ο αγαθός γίγαντας   Ο Γιώργος Σακελλαρίου, επονομαζόμενος και γνωστός στην πιάτσα με το όνομα Λόλας, τον είχα πλάσει στην παιδική μου φαντασία πολύ διαφορετικά. Ήταν θείος του Κωτσαρή και από τις πολλές αφηγήσεις ήταν σαν να τον ήξερα και εγώ και μάλιστα πολύ καλά. Η πρώτη οπτική επαφή έγινε όταν σε μια νεροποντή στο Λουτράκι έσπασε το ποτάμι του Πραθιού από το πολύ νερό, που κατέβαινε κάτω. Εκεί που είναι σήμερα το Γυμνάσιο. Αυτό το ποτάμι πιο παλιά είχε ¨πάρει¨ το σπίτι του Μάρρα. Εμείς χαρακτηριστικά λέγαμε, το σπίτι της Μάρραινας. Ίσως επειδή η κυρά Λένη Μάρραινα ήταν πιο δυνατή προσωπικότητα εν συγκρίσει με τον κυρ Γιώργη που ήταν ήπιων τόνων. Εκεί λοιπόν που είναι μέχρι σήμερα το πατρικό του Μπάμπη το νερό έτρωγε τη νότια όχθη, όλο άμμος είναι εκεί ο τόπος και πλησίαζε απειλητικά το σπίτι. Ο Λόλας   καθόταν στην απέναντι όχθη και χάζευε απαθέστατος. Η κυρά Λέλα απεγνωσμένα με μια τσάπα προσπαθούσε να σπρώχνει χώματα προς τη γωνία του σπιτιού για να το προστατέψει.

   96 χρονών ο μπάρμπας μου Νίκος Ζερβός μια πραγματική βιβλιοθήκη τον έβαλα σήμερα να μου διηγηθεί ένα μικρό κομμάτι της ζωής του για ένα γλέντι που είχε κάνει με την παλιό παρέα του. Μου το έχει εξιστορήσει πάμπολλες οπότε το πρόβλημα της ακοής που έχει το διορθώνω εγώ προ λέγοντας τα συμβάντα. Αν καταγραφεί ο βίος και η πολιτεία του ο Ζορμπάς θα φαντάζει « Μανίνα» μπροστά του. Με βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα στη Μακρόνησο και αλλαχού. Θα πρέπει κάποια στιγμή να τα ταξινομήσω τα έργα   και ημέρες του που μου έχει διηγηθεί. Επί του προκειμένου για να δείτε την διαφορά σήμερα όταν μιλάμε για διασκέδαση. Με τον Κίτσο Φλώρα [Παππάς, Τσέπας δύναμη] ήταν αυτοκόλλητοι. Μου έβαζε κρυφά λεφτά στην τσέπη όταν είχε, του έβαζα και εγώ όταν είχα και ήξερα ότι δεν έχει. Ποτέ δεν είπαμε σου χρωστάω, μου χρωστάς. Αν και είχε κλαριτζή τον αδερφό εκείνο το βράδυ ήταν με παρέα. Πάνε στον Νέλο και βλέπουν μισό τραγί στο τσιγκέλι. -Κατέβα σε το και κόφτω κομμάτια του λένε. Πάνε στο

                                             O ιστός της σημαίας φαίνεται καθαρά.   Τελευταίο μάθημα στις εξετάσεις 6 ης γυμνασίου Βιολογία. Πάντα είχα πρόβλημα με την αποστήθιση, γιατί θέλει επιμονή. Μου είχε γίνει βραχνάς η Δευτέρα που ήταν και   μέρα που τελειώναμε. Μέχρι τώρα τα εφιαλτικά μου όνειρα είναι εξετάσεις βιολογίας. Ήξερα ότι ο Κουτσούκος γνωρίζει τα θέματα αλλά από εγωισμό και υπερηφάνεια δεν του είχα πει ποτέ κάτι. Σκέφτηκα αν καταφέρω και εγώ να μπω στο γραφείο των καθηγητών θα μάθω τα θέματα. Επιστρατεύω τον Κωτσαρή 12 ή ώρα μεσάνυχτα Κυριακής και πάμε στο σχολείο. Στο πλατύσκαλο πριν την κύρια είσοδο ήταν το κοντάρι της σημαίας, που κάναμε έπαρση κάθε μέρα. Ήταν πολύ ψηλό και έφτανε σχεδόν στα παράθυρα του γραφείου των καθηγητών. Πάντα ένα παράθυρο ήταν μονίμως ανοιχτό. Επειδή η βάση του ιστού ήταν ευρύχωρη τρύπα το κοντάρι ¨έπαιζε¨ γι΄ αυτό λέω του Κωτσαρή, εσύ θα το σπρώχνεις προς τα μέσα για φτάσω κοντά στο παράθυρο και να σκαρφαλώσω μέσα στο γραφείο

                                                          Με ένα φιλαράκι    Ένα μήνα στην Κόρινθο και δεν είχα φυλάξει ακόμα σκοπιά. Τελευταία μέρα που θα φεύγαμε πως έτυχε με στείλανε σκοπιά στις Κεχριές. Εκεί μας ρώτησαν αν υπάρχει κάποιος που δεν έχει φυλάξει πάλι σκοπιά, για να του πουν τι πρέπει να κάνει. Μόνο εγώ ήμουν. -Καλά ένα μήνα και δεν φύλαξες ποτέ σκοπιά στο στρατόπεδο; Με ρώτησαν απορημένοι… Στη μονάδα είχαμε κάθε καρυδιάς καρύδι. Η πλειοψηφία καράβλαχοι, κομπλεξικοί και ακοινώνητοι. Με πρώτο και καλύτερο τον Ίλαρχο ένα βλάχο στην κυριολεξία από κάποιο χωριό της Καρδίτσας. Δεν καταλάβαινες τι έλεγε και η φυλακή για ψύλλου πήδημα. Βγαίνω αναφορά από τις πρώτες μέρες που παρουσιάστηκα και του ζήτησα διανυκτέρευση. -Τι εις υ ρε; Μου λέει. Τα έχασα ,τι με ρωτάει σκέφτηκα. -Τι ν την κάνεις ρεεε; Ξεροκατάπινα, κοκκίνισα, δεν ήξερα τι να του πω. Δεν έβγαινε λέξη από το στόμα μου. -Γυναίκααα ρεεε! Έγνεψα ναι με το κεφάλι. Γέλασε τραχιά, σαν να μου