christospanteleou

        Όταν είχε έρθει ο Αρ. Μόσχος στο Λουτράκι προκειμένου να συμπληρώσει το έλλειμμα της Σχολής του.   Κάνοντας το τόλμημα να αποκτήσω διαδικτυακή επικοινωνία με τον κόσμο, δηλαδή αποκτώντας δικό μου ιστοχώρο, δεν είχα σκοπό στο πίσω μέρος του μυαλού μου, να βομβαρδίζω με αναμεταδώσεις ειδήσεων το κοινό, που πολλές φορές δεν είναι αληθινές αλλά σκέψεις αποκλειστικά δικές μου. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να προσθέσω ένα ακόμα ανούσιο μπλόγκ στα ήδη υπάρχοντα. Σκοπός μου είναι να ξυπνήσω τον ανενημέρωτο πολίτη- δημότη για τα κακώς κείμενα και να ελαττώνει όσο το δυνατόν τα λάθη που βλάπτουν τον τόπο και συνάμα και αυτόν τον ίδιον. Αυτό να ξέρετε δεν είναι εύκολο, γιατί θέλει γνώση, εμπειρία και κύρια σθένος να πας κόντρα στο τοπικό κατεστημένο. Γίνεσαι μαύρο πρόβατο και όλοι σε κοιτούν με μισό μάτι. Δεν με πειράζει, αντίθετα το απολαμβάνω. Δεν είχα και δεν έχω ΠΟΤΕ την ανάγκη τους. Δεν έγινα και δεν θα γίνω γιουσουφάκι τους. Ένα κατεστημένο με βαθιές αλλά σαθρές ρίζε

    Μία  από τις σημαντικότερες αθλητικές διοργανώσεις που γίνονται κάθε χρόνο στη χώρα μας, χωρίς βέβαια να δίνεται η ανάλογη προσοχή, βαρύτητα και εκμετάλλευσή του. Ένας επίπονος αγώνας 246 χιλιομέτρων που για να συμμετάσχει κάποιος αθλητής πρέπει να έχει τουλάχιστον συμμετοχή σε ένα αντίστοιχο αγώνα μεγάλων αποστάσεων και με ανάλογες επιδόσεις. Αυστηρός είναι και ο αριθμός των συμμετοχών ανά χώρα που η Ελλάδα φυσικά έχει τον μεγαλύτερο αριθμό αθλητών 60 και έπεται η Ιαπωνία με 50. Φαντάζομαι πως είναι γνωστό πως ο αγώνας τελείται για να αποδοθεί φόρος τιμής στον ημεροδρόμο Αθηναίο Φειδιππίδη που κατά τον Ηρόδοτο έκανε τη διαδρομή Αθήνα – Σπάρτη σε δυο μέρες προκειμένου να ζητήσει βοήθεια και ενίσχυση από τους Σπαρτιάτες κατά των Περσών στην μάχη που ακολούθησε του Μαραθώνα.  Ένας Άγγλος αεροπόρος λάτρης της Αρχαίας Ιστορίας το 1982 ήρθε με μια παρέα του και έκανε την διαδρομή και βεβαιώθηκε πως είναι όντως δυνατόν και πραγματικό αυτό που έγραψε ο Ηρόδοτος. Έκτοτε τελείται

   Δεν με δυσκόλεψε στο ελάχιστο ο τίτλος που θα έβαζα στο συγκεκριμένο άρθρο παρακολουθώντας το χθεσινό δημοτικό συμβούλιο. Ταλαντεύτηκα μεταξύ δυο επικεφαλίδων. -Κραυγή αμνών σιωπή λεόντων και -Κλάψε αν έχεις δάκρυα! Ένα τραγούδι του Κ. Καρουσάκη που αγαπούσε ιδιαίτερα ο παλιόφιλος που έφυγε, Κώστας Μαχαραγιάς. Ξεκίνησε η συνεδρίαση και από την αρχή φάνηκε πως δεν θα απείχε από την εκπομπή της Τατιάνας, μέχρι που κατέληξε σε επεισόδια από την εκπομπή,   οικογενειακές ιστορίες. Τα προ ημερησίας αντί της μιας ώρας κράτησαν πλέον των 2,30 ωρών. Την παράσταση έκλεψε ο δις εργολάβος που κατασκεύασε το Σπα. Λέω δις γιατί εκτός από εργολάβος έργων απέκτησε και άλλη εργολαβία, αυτή του συνεχούς πλειστηριασμού των επίπλων του Σπα. Τα οποία ομολογουμένως τα επιστρέφει πάντα σε αρίστη κατάσταση. Έτσι όπως το πάει τον βλέπω σίγουρα με εκπομπή σε κανάλι και γράφει πανάθεμά τον στο φακό. Πάντως εγώ του προτείνω αν θέλει να συμμετάσχει στο επόμενο θεατρικό που ανεβαίνει, είναι ευπρό

          Με οργή διαβάζω πως άρχισαν οι προεγγραφές για την υδροδότηση αυθαιρέτων στον υδροφόρο ορίζοντα, για αυθαίρετα χτισμένα πριν το 1985. Ένα διαχρονικό έγκλημα που έχει όλους τους διατελέσαντες δημάρχους προστάτες. Πάνω σ΄ αυτό το έγκλημα χτίστηκαν καριέρες αλλά και χτίζονται μέχρι σήμερα. Έζησα αυτή την περιοχή με ένα «αυθαίρετο»! Αυτό του Σακέλλη που είχε τα γουρούνια. Όλη η περιοχή ήταν ελαιώνας του τσιφλικά Γκρόμαν στην πλειονότητα. Σιγά σιγά αφού άρχισαν να ρυμοτομούνται πουλήθηκαν σαν οικόπεδα, χωρίς το παραμικρό πρόσκομμα από ΚΑΝΕΝΑΝ. Τα αυθαίρετα άρχισαν να φυτρώνουν ανεξέλεγκτα και χωρίς την παραμικρή όχληση. Το πρώτο αυθαίρετο χτίστηκε ακριβώς πάνω από την βορεινή πλευρά του δημοτικού πάρκου. Ένα μεγάλο μοναχικό δωμάτιο. Πως το γνωρίζω; Όποιος ήθελε να χτίσει αυθαίρετο, πήγαινε στο οικόπεδο του υλικά και άρχιζε να οικοδομεί. Το μεγάλο όπλο ήταν οι συγκεκριμένοι εργολάβοι [της κακιάς ώρας] που μέσα στη τιμή της … εργολαβίας ήταν και τα πανταχόθ

     Σήμερα Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου με μεγάλο αριθμό αθλητριών και αθλητών πραγματοποιήθηκε ο διάπλους της διώρυγας της Κορίνθου με κανό καγιάκ. Ένα επίπονο τόλμημα κυρίως για τους μη μυημένους επαρκώς στην κωπηλασία. Αυτό φάνηκε στους αδύναμους αθλητές-αθλήτριες που έμειναν αρκετά πίσω και είχαν την ατυχία να αλλάξουν φορά τα νερά της διώρυγας και να δυσκολευτούν ακόμα περισσότερο. Εκτός από τα μονοθέσια κανό υπήρξαν διθέσια αλλά και με περισσότερα άτομα, 5 θέσια και 6 θέσια. Είχα την ατυχία να μη τραβηχτεί σωστά το πρώτο βίντεο που τράβηξα και είχε περίπου τους 30 πρώτους αθλητές /τριες. Ο ήλιος με εμπόδισε να κάνω σωστή λήψη. Το βίντεο πρέπει να να είναι από τις θέσεις 150 και πάνω. Η έκπληξη ήταν τα μικρά παιδιά που συμμετείχαν. Αγόρια και κορίτσια. Ένα μάλιστα αγοράκι ήταν μέσα στην 20 άδα! Ακόμη δε να σημειωθεί ότι η πρώτη αθλήτρια ήταν λίγο πάνω από την 20 άδα, Ένα μεγάλο μπράβο στους αθλητές πρώτα και μετά στους διοργανωτές, που λεπτομέρειες τους ξέφυγαν.  

  Αρθρογραφώ ακριβώς 25 χρόνια και δεν αμπελοσοφώ, γιατί δεν είναι του χαρακτήρα μου κατά πρώτον και κατά δεύτερον αυτό που κάνω δεν έχει στο ελάχιστον σκοπιμότητα και δη πολιτική-δημοτική. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια σε κουτάβια που είναι μόνιμα σε βρεφική κατάσταση. Δηλαδή με τα μάτια κλειστά και δεν εννοούν να τα ανοίξουν. Το ξέρω ότι είναι μάταιος κόπος αλλά όπως είχα παραφράσει παλιότερα σε ομιλία μου στο δημοτικό συμβούλιο τα λόγια του Όσκαρ Ουάλιντ. -Δεν θα πουν ήταν δύσκολοι καιροί αλλά γιατί οι   ευσυνείδητοι πολίτες [ποιητές] σιώπησαν. 25 χρόνια στη γύρα του Λουτρακίου, σαν ταχυδρόμος έχουν δει τα μάτια μου ουκ ολίγα. Η τριβή μου με τα δημοτικά με έκανε να μπορώ να ξεχωρίζω τα λαμόγια από τους ευσυνείδητους πολίτες με την πρώτη ματιά, με την πρώτη κουβέντα. Ό,τι γράφω δεν είναι υπερβολή, δεν είναι ψέμα. Αν ήταν στο παραμικρό φαντασία ή ψέμα θα ήμουν ενώπιον της δικαιοσύνης. Αυτοί για ψύλλου πήδημα θίγονται και τόσα που έχω γράψει κατά καιρούς δεν βγήκε ΕΝΑΣ ν

   Στην ίδια τραγωδία θεατές. Με νωπές τις αναμνήσεις από το 1986 καταφέραμε να τις ξανά ζήσουμε. Δυστυχώς δεν μας συνέτισαν και ούτε καν μας προβλημάτισαν στο διάβα του χρόνου, οι φλόγες που κατέκαψαν τα Γεράνεια τότε, ούτως ώστε να τα   προφυλάξουμε από νέα ενδεχόμενη καταστροφή. Με πολλούς παράγοντες να θέλουν ένα γυμνό βουνό έπρεπε να είχαν παρθεί μέτρα αλλά και έργα ώστε η καταστροφή να μην πάρει τόσο μεγάλη έκταση. Θα μου πείτε σε ποιο τομέα έχουμε πάρει μέτρα, έχουμε μελετήσει , έχουμε σχεδιάσει και έχουμε αποφασίσει να κάνουμε κάτι; Πουθενά! Υπάρχει πολεοδομικός σχεδιασμός; Μήπως τουριστικός σχεδιασμός; Διαχείριση υδάτινων πόρων; Προστασία του περιβάλλοντος;   Και και 1002 καυτά προβλήματα που μαστίζουν κυριολεκτικά τον τόπο. Καθαριότητα; Τι να πιάσεις και τι να αφήσεις.   Έχουμε μάθει να μετράμε πληγές και να αμπελοφιλοσοφούμε γενικά και αόριστα και πάντα σπασμωδικά. Να μας σέρνουν στην κυριολεξία τα προβλήματα και οι καταστροφές. Ήδη πριν ένα μήνα σ

     Ο μπάρμπα Αντρέας Λέκκας [Νταμάζος], ήταν από τους τελευταίους εναπομείναντες ωραίους ανθρώπους του Λουτρακίου. Μάγκας, ξερακιανός όπως όλοι οι πευκαράδες, με το μουστάκι και μια τραγιάσκα επί μονίμου βάσεως. Είχε και μια βροντερή φωνή που πήγαινε ασορτί με το παρουσιαστικό   του. Του άρεσε το ποτό, κύρια το κρασί αλλά δεν έλεγε όχι σε οτιδήποτε άλλα οινοπνευματώδη ποτά. Τελευταία στις βόλτες που έκανε στην παραλία οι τουρίστες δεν έμεναν ασυγκίνητοι στη θέα του και τον χάζευαν. Αυτός το καταλάβαινε, του άρεσε και άρχιζε να κελαηδάει, να κάνει δηλ. φωνές πουλιών. Οπότε ο θαυμασμός τους φούντωνε γι΄ αυτόν τον ωραίο τύπο του Λουτρακίου. Με τον πατέρα μου έκανε παρέα μιας και ξεκινούσαν σχεδόν μαζί κάθε πρωί για τα πεύκα που ήταν  γειτονικά αλλά και τα σπίτια τους επείχαν μια γωνία. Εκκλησία δεν πήγαινε σε αντίθεση με τον πατέρα μου, γι΄ αυτό μια Κυριακή χωρίς να τον αντιληφθεί ο πατέρας μου πήγε από πίσω του εκεί που έστεκε και του ψιθύρισε. -Ρέλια [έτσι τον αποκαλούσ

                   Ελάχιστα παιδάκια, μετρημένα στα δάχτυλα,θα έλεγα, στην ηλικία των 5-6 ετών είχαν την τύχη να έχουν δικό τους ποδήλατο. Τότε υπήρχαν κάτι ποδηλατάκια με μικρές ρόδες και χοντρά άσπρα λάστιχα, μπρος πίσω. Ένα τέτοιο είχα ονειρευτεί να έχω σ΄ αυτή την ηλικία. Δυστυχώς μόνο στον ύπνο μου είχα καταφέρει να το αποκτήσω, σε όνειρο φυσικά. Θα ήμουν γύρω στα 11, είχαμε πάει επίσκεψη να δούμε το μωρό της ξαδέρφης μου Αριστέας, τον Νικολάκη Μπόικο. Είχαν νοικιάσει απέναντι από το μπακάλικο του Λόντου. Είχε ένα διάδρομο το σπίτι και στον τοίχο έστεκε το ποδήλατο του Περικλή με δυο σημαίες. Μία της ΑΕΚ και μία του ΠΑΟ. Τσαντίστηκα. Τι   σημαίες είναι αυτές δυο του Ολυμπιακού έπρεπε να έχει σκέφτηκα. Το περιεργαζόμουν. Με βλέπει η θεία μου η Ελένη και μου λέει . -Το πουλάει ο Περικλής! πήρε μηχανάκι. -Όχι δεν έχει σημαίες του Ολυμπιακού δεν το θέλω! Είπα θυμωμένος. -Θα τις βγάλει! Πριν λίγες μέρες τις έβαλε! Με καθησύχασε. Είχα την εντύπωση ότι δεν βγαί

           Αν ρωτήσεις ένα πιτσιρικά 9-10 χρονών τι θα ήθελε, σίγουρα θα ζητούσε ένα καινούργιο μοντέλο κινητού, ένα τάμπλετ, κάτι ηλεκτρονικό για να ικανοποιήσει το πάθος του αλλά και να το δείξει με καμάρι στους φίλους του. Εμείς σ΄ αυτή την ηλικία δεν είχαμε τίποτα δικό μας, πέρα από καμιά σφεντόνα, μπίλιες που αγοράζαμε στο μπακάλικο του Λόντου ή του   Βαγγέλη Παύλου που ήταν μια γωνία πριν. Η καλύτερη μας ήταν αν είχε ο Κωτσαρής [Κώστας Οικονόμου] καμιά δραχμή να πάμε να νοικιάσει ποδήλατο κυρίως στου Βάγγου και να με βάλει επάνω και να κάνουμε βόλτες στο Λουτράκι. Η χαρά μας απερίγραπτη. Το πρόβλημα ήταν ότι με μια δραχμή ήταν κάνα τέταρτο της ώρας αλλά εμείς ξεχνιόμαστε και είχαμε φασαρίες με τον Βάγγο, γιατί πάντα υπερβαίναμε την ώρα παράδοσης πάντα.       Είχε το υπόγειο επί της οδού Κολοκοτρώνη αλλά τα ποδήλατα που νοίκιαζε κυρίως στους τουρίστες τα έβαζε όχι μόνο στις δυο άκρες του δρόμου αλλά και επί της Μπότσαρη. Πολλές φορές και στις δυο μεριές της Μπότσαρη