Το φτερούγισμα της Πάτρας

              

  Μας άφησε άναυδους το πέταγμα της Πάτρας προς την αιωνιότητα. Βιαστική κι αυτή όπως η πανέμορφη αδερφή της Φωτούλα που είχε συνταράξει τότε την μικρή τοπική μας κοινωνία με τον ξαφνικό θάνατό της. Δεν ήμασταν συνηθισμένοι στα ουράνια πετάγματα νέων ανθρώπων. Πιστεύαμε πως όσο είμαστε νέοι ορίζουμε  τη ζωή μας και ο θάνατος μας χτυπά την πόρτα μόνο σαν γεράσουμε.

Την Πάτρα δεν την έζησα όσο τον αγαπημένο της σύζυγο Πάνο. Η  κοινή μας κάθοδος στις δημοτικές εκλογές μας έφερε πάρα πολύ κοντά. Μοιραστήκαμε τις αγωνίες για ένα διαφορετικό τόπο, αναζητήσαμε τα προβλήματα, διαχρονικά και καθημερινά, τα προβάλλαμε αυτός από το μπλογκ του εγώ από τις εφημερίδες. Μοιραστήκαμε τις σκέψεις αλλά είχαμε ένα κοινό σημείο. Το χιούμορ. Αυτό που πολλές φορές σκοτώνει και τον πλέον αναίσθητο. Γιατί το λέω. Τον πλησίασε κάποιος δήθεν ξύπνιος και τον ρώτησε.

-Εσύ για να ενδιαφέρεσαι τόσο για τα δημοτικά κάπου στοχεύεις; Κάτι θέλεις να πάρεις;

-Ναι! Θέση θέλω να πάρω, να δουλεύω στην δημαρχία! Του απάντησε.

-Καλά το κατάλαβα! Απάντησε ο ξύπνιος θριαμβευτικά.

-Ρε Πάνο του είπες έτσι; Τον ρώτησα.

-Γιατί πιστεύεις αν του έλεγα κάτι άλλο θα με πίστευε; Αυτό ήθελε να ακούσει, του το είπα και με άφησε ήσυχο! Με κουτούς μπορείς να βγάλεις άκρη;

Αυτός είναι ο Πάνος οπότε η Πάτρα δεν μπορούσε να ήταν κάτι διαφορετικό. Όταν πλέον κατεβήκαμε σαν συνδυασμός και νοικιάσαμε το υπόγειο του Σκούρα απέναντι από τον ΟΣΕ, έπρεπε ένα άτομο να είναι εκεί και να συντονίζει τα πάντα. Από φυλλάδια μέχρι τα προβλήματα του κόσμου που ερχόταν και έλεγε προκειμένου να μεταβιβαστούν στον Παύλο Μίχα υποψήφιο δήμαρχο. Αυτό το νευραλγικό πόστο το ανέλαβε η Πάτρα. Ότι ώρα και να πήγαινες ήταν παρούσα και σε ένα μπλοκ συνέχεια σημείωνε παρατηρήσεις. Ούτε για φαΐ δεν πήγαινε. Πολλές φορές της πήγαιναν στο μπολ και πήγαινε πίσω και έτρωγε. Το σπίτι πρέπει να το είχε παρατήσει προκειμένου να φανεί αντάξια στα καθήκοντα που είχε επωμισθεί. Να δίνει λύσεις στα προβλήματα που παρουσιάζονταν, να συντονίζει αλλά  και να επικοινωνεί με τους απλούς πολίτες, ακούγοντας και σημειώνοντας τα προβλήματά τους. Την θαύμαζα για την επιμέλειά της, την αντοχή της αλλά και αγώνα της για ένα ανθρώπινο και καλύτερο τόπο. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν τύχη και αυτό έχει αντίκτυπο και στον τόπο μας, άτυχος και αυτός. Από το κακό στο χειρότερο…

Πέρα από τη θλίψη που σκόρπισε στην οικογένειά της με την πρόωρη αναχώρησή της και το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε, στέρησε και σε μας, η επικρατούσα κατάσταση, να την κατευοδώσουμε στην τελευταία της κατοικία. Να της πούμε πως τέτοιοι άνθρωποι είναι πολυτέλεια να φεύγουν τόσο νωρίς από την κοινωνία μας, τουλάχιστον για μας που μπορούμε να διακρίνουμε την ανιδιοτέλεια, αυτό το σπάνιο ελληνικό προσόν. Ας είναι ελαφρύ το χώμα και ακόμα ελαφρύτερος ο πόνος της όμορφης οικογένειάς Σου!