Μέρες Βυζαντίου

          

  Δεν είναι υπερβολή αν ονομάσουμε τις μέρες που ζούμε, μέρες βυζαντινές. Όχι βέβαια την περίοδο της ακμής του βυζαντίου αλλά της πτώσης του. Τότε που ο τελευταίος Αυτοκράτορας γυρνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και προτού σωριαστεί νεκρός αναφώνησε.

¨Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι¨;

Δυστυχώς τέτοιες μέρες ζούμε με τους ίδιους πρωταγωνιστές.

Μόνο που τώρα λείπουν τα όπλα αλλά και οι Έλληνες για να υπερασπιστούν την πατρίδα, την θρησκεία και την Οικογένεια.

Χάνουμε σταδιακά αλλά σταθερά όλο και κάτι από την Πατρίδα μας, αναίμακτα, χωρίς τουφεκιά και το εξωφρενικό… πανηγυρίζουμε.

Μιλάς για την Ελλάδα και θεωρείσαι εχθρός της, από τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει να σε κυβερνούν.

Τέτοια μετάλλαξη λεόντων σε αρνάκια άμα τη ανάληψη της εξουσίας πρώτη φορά συμβαίνει, ανεξαρτήτου οπαδικού… σωματείου.

Με μια νεολαία που γαλουχείται η λέξη Πατρίδα κάτι ανάλογο με το κέντρο διερχομένων που είχαμε παλιά στον Σταθμό Λαρίσης, σίγουρα δεν την προορίζεις να Την υπερασπιστεί.

Μια νεολαία που την χαρίζεις στα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης και αλλού για να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη ξένων χωρών μιας και  εδώ το μέλλον της μόνο μέχρι μια εβδομάδα μπορεί να προβλεφθεί και αυτό με επιφύλαξη.

Όταν η αξιοκρατία είναι λέξη άγνωστη, μη περιμένεις από τους υπερούσιους και φυτευτούς να σε βγάλουν στο ξέφωτο…

Οι μεγαλύτεροι και φανατικότεροι πόλεμοι έγιναν και γίνονται για την θρησκεία.

Υπάρχει σήμερα θρησκεία στην Ελλάδα;

Με 200 θανάτους από την ¨επιδημία¨, καταργήσαμε την μεγαλύτερη εορτή της Ορθοδοξίας, το Πάσχα. Σκλάβοι να ήμασταν θα μας το επέτρεπαν οι πειρατές. Τώρα τι σόι επιδημία με 200 νεκρούς, που στην ουσία ούτε οι μισοί δεν είναι, ο Θεός και η ψυχή τους.

Σαν φύγει το καλοκαίρι να δείτε πόσοι θα πεθάνουν από την πείνα. Χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά. Δεύτερη κατοχή θα ζήσουμε και δεν θα προλαβαίνουμε να θάβουμε άστεγους...

Όσο για την Οικογένεια που ήταν το θεμέλιο του Έλληνα, δυο κουφάρια έμεινε σε κάθε Ελληνική οικογένεια. Τα γερόντια που ξόδεψαν ότι είχαν και δεν είχαν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους και αυτά με τη σειρά τους να πάρουν τον δρόμο για την ξενιτειά. Να ζήσουν, να δουλέψουν και να μεγαλουργήσουν πάνω στο αντικείμενο που σπούδασαν. Να συμβάλουν στην ανάπτυξη και εξέλιξη της νέας τους πατρίδας. Εκτός βέβαια αν θελήσουν να παραμείνουν στην Πατρίδα και να ασχοληθούν με το προσφιλές επάγγελμα των πανεπιστημιακών. Το delivery.