2019 ευχές η εξής 1!

          2019 ευχές η εξής 1!

  Είθισται κάθε αρχή χρονιάς να αναλωνόμαστε σε πρωτότυπες και βαρύγδουπες ευχές που στο τέλος  αποδεικνύονται μάταιες και απραγματοποίητες. Ευχόμαστε 1002 πράγματα που τα ζητάμε από οποιονδήποτε άλλον εκτός του εαυτού μας. Ίσως επειδή ο καθένας μας χωριστά αλλά και όλοι μαζί συγχρόνως περιμένουμε να αλλάξουν τα πάντα γύρω μας, προς το καλύτερο φυσικά, χωρίς τη δική μας συμμετοχή. Όλοι μας έχουμε την άριστη γνώμη, την αλάθητη επιλογή και για ό,τι συμβαίνει γύρω μας φταίνε όλοι, πλην του εαυτού μας. Αυτή δυστυχώς είναι η ιχνογραφία του νεοέλληνα και του εαυτού μας χωρίς αμφιβολία. Με αυτές τις πρακτικές αλλά και συνήθειες φτάσαμε εδώ που είμαστε, σαν κράτος, σαν κοινωνία.

Αν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι σ΄ όλον το Ελληνικό λαό θα ήταν μια απλή κουβέντα.

                                        Ξυπνάτε!!!

Το να ευχηθώ χρόνια πολλά και υγεία είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό για να το πραγματοποιήσω αλλά το να σε σκουντήξω και να ξυπνήσεις από το μεσαίωνα που βιώνεις είναι εφικτό. Ήδη φεύγουμε από τη ζωή και αφήνουμε ένα κράτος, μια κοινωνία καθημαγμένη. Ενώ είναι στο χέρι μας να αρχίσουμε να σκεφτούμε τον συνάνθρωπό μας, τον γείτονα, που όταν τον κάνουμε να μην δυστυχεί κάνουμε ένα άλμα προς την εξίσωση  των ανισοτήτων. Να του παρέχουμε τα στοιχειώδη και να μην αναγκάζεται να γονυπετεί στα πολιτικά γεράκια για τα αυτονόητα.  Το  περιβάλλον, να μη το βιάζουμε βάναυσα μαζί με τα όντα που συνυπάρχουν.  

Μπορούν να πραγματοποιηθούν αυτά τα απλά μα ουσιώδη πράγματα;

Δυστυχώς όχι και ξέρετε γιατί; Γιατί ο καθένας μας έχει και με διαφορετικό τρόπο  τους δεσμούς τους με τους επαγγελματίες καπηλοπάτριδες. Τους ανθρώπους που αν όχι χειρουργικά, επαγγελματικά μας έφεραν εδώ. Δεν μιλώ αποκλειστικά για την κεντρική εξουσία αλλά και την μικρογραφία της, την τοπική κοινωνία μας.

 Ένα απλό παράδειγμα. Ένα μηνιάτικο δημάρχου και αντιδημάρχων πόσους τσιμεντόλιθους μπορούμε να πάρουμε και να χτίσουμε σπιτάκια για τα αδέσποτα, ώστε να μαζευτούν και να υπάρχουν σε ένα συγκεκριμένο χώρο; Άνθρωποι που τα φροντίζουν εθελοντικά υπάρχουν. Τι απομένει; Άνθρωποι που να μην εξαρτώνται από την υποτροφία του δήμου αλλά από το πάθος για κοινωνική προσφορά. Όταν αυτές οι ενασχολήσεις πληρώνονται αδρά χάνουν το πάθος, την ορμή, την φαντασία, τον σχεδιασμό, ακόμα ακόμα το ίδιο το μέλλον.

Τα πάντα είναι προσωπολατρικά. Συσπειρωνόμαστε γύρω από ένα πρόσωπο και ακολουθούμε μοιρολατρικά τις επιθυμίες του. Κάτι σαν τον πάπα. Άβουλοι, μοιραίοι, επικίνδυνοι. Μοιράζουμε κατά το δοκούν του επικεφαλής τις έμμισθες θέσεις και ζουν αυτοί καλά και εμείς γυροφέρνουμε σαν τα όρνια από τα πτώματα μπας και μας τύχει κάτι να τσιμπήσουμε.

Δεύτερο παράδειγμα. Υπάρχει πιο γνώστης από την καθαριότητα στο Λουτράκι από τον Σταύρο Θυμή; Συγνώμη που αναφέρω το όνομά του. Δεν τον έχω ρωτήσει αλλά ξέρω την αγάπη του για τον τόπο οπότε η αγάπη όλα τα νικά. Σε ανύποπτη στιγμή τον είχα ρωτήσει.

-Σταύρο αν σου έλεγαν να αναλάβεις αντιδήμαρχος καθαριότητας τζάμπα θα δεχόσουν;

-Το συζητάς. Σε ένα μήνα θα είχα κάνει  το Λουτράκι αγνώριστο, θα είχε αλλάξει όψη! Μου απάντησε.

Τι θέλω να πω! Κι αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν εθελοντικά στον τόπο, πρέπει να τους εφεύρουμε.  

Αν όμως ο Σταύρος ζητήσει την ψήφος μας [πράγμα αδύνατο γιατί ο άνθρωπος έχει αρχές] όλοι θα του γυρίσουμε την πλάτη και εγώ μαζί σας.

Έτσι είμαστε μαθημένοι. Να μας τραβά το γλυκό ψέμα και να αναγάγουμε την απραξία σε επάγγελμα.

Άρα όχι 1 ξυπνάτε αλλά 2019. Γυρίστε τους την πλάτη!