Ανάμνηση και ο Σπύρος

 

          


  Αν και δεν ήταν Λουτρακιώτης κατάφερε να δημιουργήσει φιλίες δυνατές με πολύ κόσμο στον τόπο που διάλεξε να τον φιλοξενεί. Δημιούργησε νέα οικογένεια με επιστέγασμα ένα πανέμορφο αγοράκι.

Τον Σπύρο Δημητριάδη, τον θυμάμαι για πρώτη φορά κάτω από το μαγαζί του Παύλου Τζέκου, το γνωστό Paul΄s να παίζει επί καθημερινής βάσης ρακέτες στην παραλία.

Καθόμασταν με τον Παύλο και πολλές φορές τους επευφημούσε για μια ωραία μπαλιά ή ένα απίθανο σώσιμο που ήξεραν μοναδικά αυτοί να κάνουν.

Πολύς κόσμος, σταματώντας την βόλτα τους, τους χάζευαν.

Ήταν μια τετράδα αχτύπητη. Ο Σπύρος, ο Κώστας Αθανασούλας, Παντελής Θωμαΐδης και ένας κύριος Παναγιώτης από Αθήνα.

Τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν εκατέρωθεν σε κάθε καρφί που πέρναγε στην αντίπαλη δυάδα.

Μετά έρχονταν στον Τζέκο και έπιαναν τα καλαμπούρια.

Πιο κοντά ήρθα με τον Σπύρο όταν έπαψα να του πηγαίνω γράμματα στο σπίτι του. Δεν εξυπηρετείτο με τον συνάδελφο που με αντικατέστησε και μιας και με γνώριζε, ερχόταν μετά τη θάλασσα και έπαιρνε την αλληλογραφία από το ταχυδρομείο. Έβλεπε τον αγώνα που έκανα προκειμένου να έχουμε μια αξιοπρεπή εξυπηρέτηση του κόσμου και με συμπονούσε. Έτυχε δε και σε τηλεφώνημα με τον περιφερειάρχη που του εξηγούσα τι πρέπει να γίνει προκειμένου να υπάρχει εύρυθμος λειτουργία. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. 

Τα ξέρω μου έλεγε πάνε να τα διαλύσουν όλα!

Μια μέρα δε του λέω.

-Σπύρο έλα πάμε πίσω στην διανομή! Έχει έρθει ο περιφερειάρχης και μιλά στους διανομείς!

Άλλο που δεν ήθελε. Μπαίνουμε μαζί, έχοντας πάντα το αγαπημένο Του τσαντάκι που πάντα έφερε μαζί Του μέσα και μείναμε να παρακολουθήσουμε τη συζήτηση. Μιλούσε με ευχολόγια και για φιλότιμο, οπότε πετάγεται ο Σπύρος και του λέει.

-Κύριε περιφερειάρχα τι είναι αυτά που λέτε; Φέρτε κόσμο να δουλέψει! Δεν βλέπετε ότι δεν υπάρχει προσωπικό; Η ουρά του κόσμου που περιμένει να εξυπηρετηθεί φτάνει έξω!

Ξαφνιάστηκε και απορημένος γυρνώντας και μένοντας για λίγο σιωπηλός, τον ρωτά.

-Όταν ήρθες εδώ πέρασες μπροστά από την τράπεζα; [Eurobank]

-Ναι!

-Είδες τι ουρά είχε;

-Δηλαδή πρέπει να γίνει και το ταχυδρομείο σαν την τράπεζα; Να κάνει ο κόσμος ουρά προκειμένου να εξυπηρετηθεί όπως στην τράπεζα; Τι λογική είναι αυτή; Εδώ πάμε να γίνουμε καλύτεροι και σεις μας λέτε να γίνουμε χειρότεροι! Να μοιάσουμε σ αυτούς;

Η συζήτηση από εκεί και πέρα εκτυλίχτηκε μεταξύ του Σπύρου και του περιφερειάρχη.

-Χρήστο άδικα σκας, μου λέει όταν μείναμε μόνοι μας. Αυτοί πάνε να το κλείσουν το μαγαζί. Κουράγιο και υπομονή μόνο ώσπου να φύγεις.

Πάντα όταν συναντιόμασταν τα πειράγματα ήταν αμοιβαία. Ήξερε τις αδυναμίες και τα πάθη μου.

Γνώριζα την πορεία Του και πέταγα καρφιά.

-Γιατί με βρίζεις; Εγώ σε βρίζω; Μου έλεγε γελώντας, ξέροντας ότι δεν τα εννοώ αυτά που έλεγα. Το τελευταίο πείραγμα ήταν στο φαρμακείο που συναντηθήκαμε.

Ήταν ένας σωστός Οικογενειάρχης που αγαπούσε τόσο τη Μαρία όσο και τον μικρό Σάββα. Πάντα με το χαμόγελο, το τσαντάκι και το μοναδικό χιούμορ. Τέτοιοι άνθρωποι δίνουν αίγλη στον τόπο μας, αφήνουν κενό φεύγοντας τόσο νωρίς και επίσης δυο λόγια είναι πολύ φτωχά να περιγράψουν τον Σπύρο!  

Καλό δρόμο Σπύρο! Άφησες Τους αγαπημένους Σου να ζουν με την γλυκιά ανάμνησή Σου!   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μη μου δίνεις ψάρια…

Ο Κιμ της καρδιάς μας!

Στη ν¨δημοκρατία¨ δεν υπάρχουν αδιέξοδα...