Μικρό σπίτι...μεγάλο κακό

                                                   

  Είχα την τύχη να ζήσω από τη γέννησή του, το μεγαλύτερο έγκλημα του τόπου, που δεν είναι άλλο από τον Υδροφόρο Ορίζοντα. Όχι μόνο να το ζήσω αλλά να συμβούν και μοναδικά γεγονότα που δεν φαντάζομαι να έχουν τύχει και πέσει στην αντίληψη κάποιου συνδημότη μας.

Στην γειτονιά μου που συνέχεια της είναι το πάρκο με τη Δεξαμενή, όπου παλιά διοχετευόταν το νερό από την μία αρχική γεώτρηση και στη συνέχεια από άλλες, ζω από το 1955.

Πάνω από το πάρκο όπου βρισκόταν ο Γερμανικός πέτρινος δρόμος ήταν το σύνορο με την τεράστια έκταση του τσιφλικά Γκρόμαν-Ζάννου. Λογικό ήταν να τη θεωρούμε Υδροφόρο Ορίζοντα αφού ήταν πυκνόφυτο μέρος με ελιές, αγριελιές, λυγαριές αλλά και τεράστια σχοίνα.

Σαν μικρά παιδιά βρισκόμασταν συνέχεια σ αυτή την περιοχή. Κυνηγούσαμε συνήθως πουλιά και βρίσκαμε τις φωλιές τους. Μετά από αρκετά χρόνια καταφέραμε να μπούμε βαθιά μέσα, ανατολικά και εκεί ανακαλύψαμε πως υπήρχε ένα χοιροστάσιο του Αντώνη Σακέλλη. Πλην αυτού δεν υπήρχε κανένα άλλο κτίσμα. Πολλές φορές βλέπω στον ύπνο μου τον τόπο και μπορώ να τον περιγράψω μιας και τον έζησα έντονα.

Από τον δρόμο που οδηγεί στην Αγία Κυριακή και στο βουνό υπήρχαν μέχρι το τέλος του πάρκου [προς δυσμάς], τρεις καρόδρομοι. Ο ένας λίγο μετά τον συγκεκριμένο της Αγίας Κυριακής, ο δεύτερος στην αρχή του βόρειου σημείου του πάρκου και ενώνονταν με τον πρώτο λίγο πιο ψηλά και ο τρίτος στο κέντρο του πάρκου. Ρέματα δε άλλα τρία. Ένα δίπλα στον πρώτο καρόδρομο, το δεύτερο περίπου στο κέντρο του πάρκου και το τρίτο, ένα τεράστιο που κατέβαινε και σε ένα σημείο είχε χαλάσει την δυτική περίφραξη του πάρκου. Περνούσε εκεί που είναι το ¨κλειστό¨ του Γυμνασίου.

Την περιουσία του Γκρόμαν-Ζάννου την επιστατούσε ο Σωτήρης Λούτας. Με ένα δίκαννο στην πλάτη όλη μέρα έφερνε βόλτες από τη μία άκρη μέχρι την άλλη. Αυτός έβρισκε και εργάτες για το τίναγμα των ελιών.

Γύρω στο 1964-65 το κράτος έκανε αναδασμό και έδωσε σε Λουτρακιώτες κομμάτια από την περιουσία του Γκρόμαν-Ζάννου. Ο παππούς μου πήρε ένα κομμάτι από τον δεύτερο καρόδρομο μέχρι το βαθύ ρέμα. Μεγάλη έκταση. Το έσπερνε μάλιστα και εκεί έμαθα πως σπέρνουν και σίκαλη. Πήραν και άλλοι αλλά ο Λούτας οπλοφορώντας τους φοβέριζε και πολλοί τα παράτησαν. Οι μπαρμπάδες μου οπλοφορούσαν όλοι και δεν τολμούσε να κάνει το παραμικρό. Στο τέλος κράτησαν ένα μικρό κομμάτι που υπάρχει μέχρι σήμερα αλλά το περισσότερο το πήρε ξανά ο Γκρόμαν.

Καλοκαίρι 1967 δούλευα στο ξενοδοχείο Belle vue. Ήρθε μια κοπέλα και νοίκιασε δωμάτιο πρέπει να έμεινε 2 ή 3 ημέρες. Βλέπω ένα πρωινό τον Λούτα να έρχεται και να ζητά την δεσποινίδα Τσιλιγκίρη. Τα έχασα, τι να την θέλει άραγε; Έφυγαν μαζί. Τότε υπήρχαν βιβλία ημεδαπών και αλλοδαπών πελατών στα ξενοδοχεία και έγραφαν τα στοιχεία των πελατών. Μια φορά την εβδομάδα έπαιρνα τα φύλλα και τα πήγαινα στην Τουριστική Αστυνομία. Ώσπου να φτάσω εκεί είχα διαβάσει όλα τα βιογραφικά. Εκεί είδα ότι ήταν δικηγόρος. Από εκεί πρέπει να άρχισε η οικοπεδοποίηση του Υδροφόρου Ορίζοντα. Εν τω μεταξύ είχε δημιουργηθεί και δεύτερη χοιροτροφική στάνη λίγο πιο κάτω από του Σακέλλη.

Κάποια στιγμή φυτρώνει σαν μανιτάρι, το σπίτι της φωτογραφίας. Ήταν η αρχή της καταπάτησης του υδροφόρου ορίζοντα. Όλοι το θεωρήσαμε ιεροσυλία και ασέβεια. Αν γνωρίζαμε τις επιπτώσεις, εμείς οι 4-5 φίλοι που είχαμε τον τόπο σαν σπίτι μας και κάθε μέρα βρισκόμασταν εκεί, θα το ανατινάζαμε. Λέχθηκε πως ήταν άρρωστος και του συνέστησαν οι γιατροί καθαρό αέρα. Παραμύθια…

Ένας τοίχος χώριζε το σπίτι μας με την μάντρα οικοδομών. Κάθε βράδυ έφευγαν υλικά για τον υδροφόρο. Οι ¨εργολάβοι¨ γείτονες και αυτοί, που έγιναν κυριολεκτικά εργολάβοι σε μια νύχτα και να έχουν την αποκλειστικότητα [κάτι σαν ΑΟΖ] της περιοχής. Να έρχονται κάθε Σάββατο να πληρώσουν τα υλικά και να υπερηφανεύονται για την οικονομική τους ευρωστία. Όσο για τους καυγάδες, τους ζήσαμε και αυτούς. Παραπονιόντουσαν για ακρίβεια αλλά και κακοτεχνίες, οι πελάτες. Μάταια, γιατί υπήρχε δικαιολογία. Ήταν νύχτα και δεν βλέπαμε. Υπήρχε δε και η απειλή. Δεν σε καταγγέλλω στην Αστυνομία αλλά έρχομαι και στα γκρεμίζω. Πόσα βράδια δεν μας αναστάτωναν όταν τους κυνηγούσε η Αστυνομία και πηδούσαν από το παράθυρο και σκόνταφταν μέσα στο σκοτάδι, ξυπνώντας μας.

Ενημέρωσα εισαγγελέα. Δεν βρήκα ανταπόκριση. Πήγα στον Σπύρου που είχε την εφημερίδα ¨Ντελάλης¨ τα ίδια. Δεν είμαι Αστυνομία να πάω να ελέγξω μου είπε και σωστά.

1982 είχα την καφετέρια του Γιάννη Δόσχορη [σημερινό Κολωνάκι]. Έληγε η προθεσμία για την λήξη νομιμοποίησης αυθαιρέτων με το νόμο Τρίτση. Ήθελα και μια τουαλέτα στα δυο δωμάτια που είχα. Λέω του ξάδερφου μου του Λάκη δεν πας να την φτιάξεις γιατί δεν προλαβαίνω;

Μη φοβάσαι! Θα βγάλουμε φωτογραφίες το σπίτι πάνω από το πάρκο και θα δηλώσεις τα τετραγωνικά που θέλεις. Το έχω κάνει και σε άλλους. Τη φτιάχνουμε μετά με την ησυχία μας.

Κανά 2 χρόνια αργότερα, δούλευα στα λουλούδια. Έρχεται ένας και πάμε μαζί με τον Περικλή πάνω από το πάρκο. Είχε ένα περιφραγμένο οικόπεδο. Μας έδειξε που θέλει τα δέντρα. Όλα στις άκρες. Να βάλουμε και ένα στη μέση για ίσκιο να κάθεσαι του λέει.

Όχι εκεί θα γίνει σπίτι; Λέει.

Πως; Τον ρωτάω.

Έχω άδεια. Μου  λέει.

Και συ με το γωνιακό σπίτι την πήρες; Του λέω. Χαμογέλασε πονηρά. Όταν πήγαμε να τα φυτέψουμε είχε ρίξει τη βάση.

Μετά όργωσα όλη την περιοχή σαν ταχυδρόμος. Έβλεπα κάθε μέρα και αυθαίρετο σπίτι. Έγραφε η Αστυνομία χορηγούσε ο δήμος χαρτί κατεδάφισης. Αθωωνόταν.

Όταν έμαθε συγγενής μου πως έχω πρόβλημα με την πολεοδομία μου είπε.

Μην είσαι χαζός πήγαινε στον δήμαρχο και μίλησε του. Έτσι έκανα και εγώ.

Χτίστηκαν καριέρες αλλά και περιουσίες με τον υδροφόρο και όχι μόνο. Οι εποχές ήταν και είναι δύσκολες. Δεν βρίσκεις το δίκιο σου με τίποτα.

Σήμερα λοιπόν υπάρχει μια πρόταση-ιδέα που την έχω υιοθετήσει από το 2006. Μετεγκατάσταση. Δεν υπάρχουν περιθώρια πειραμάτων και  δημοτικών τερτιπιών.

Πέρα που όλες οι κατασκευές είναι απαράδεκτες και έχουν κατάληψη αντί για κάλυψη. Πρέπει να απομακρυνθούν και να δοθούν σε άλλη περιοχή αντίστοιχοι χώροι.

Χαλάσαμε τον κεντρικό ιστό αλλά και την παραλία μη θυσιάσουμε και τον Υδροφόρο Ορίζοντα. Καταστρέφουμε  την ίδια τη ζωή και κυρίως των παιδιών μας. Θα μου πείτε πότε φανήκαμε γενναίοι και ανιδιοτελείς που θα φανούμε τώρα. Ιφιγένεια και ο Υδροφόρος μπρος στο προσωπικό όφελος.