Γρήγορο πέρασμα, μεγάλη ανάμνηση

                                     

 

   Τέλη 1980. Μπορεί ΄86 ίσως και ΄87. Σχεδόν κάθε μεσημέρι λίγο πριν κλείσει το Ταχυδρομείο, γύρω στις 2 παρά τέταρτο ένα νέο παιδί ερχόταν και ρωτούσε.

-Έχω καμιά επιταγή;

Μαζί με τον συνάδελφο Κώστα Ρ. γνωρίζαμε απ΄ έξω τα ονόματα που είχαν επιταγή. Πόσο μάλλον όταν ήταν στο τέλος της ημέρας και είχαν σχεδόν δοθεί αν όχι όλες οι περισσότερες επιταγές. Θα υπήρχαν δυο το πολύ τρεις επιταγές που δεν είχαν ζητηθεί και ξέραμε ποιοι ήταν οι παραλήπτες. Θέλω να πω δεν χρειαζόταν να ρωτήσουμε πως λέγεται γιατί δεν υπήρχε επιταγή σε άγνωστο παραλήπτη.

-Όχι!

Απαντούσαμε και έφευγε. Κάποια μέρα δεν άντεξε και μας ρώτησε.

-Γνωρίζετε το όνομά μου; Πως μου λέτε όχι όταν δεν ξέρετε το όνομά μου;

Του εξηγήσαμε αυτό που σας προανέφερα και του είπαμε πες μας και το όνομά σου για να το έχουμε υπόψη μας.

-Κώστας Μουρατίδης λέγομαι!   

-Ωραία αλλά από πού περιμένεις επιταγή;

Τον ρωτήσαμε απορημένοι.

-Από κάτι πελάτες Αθηναίους;

Με τους συναδέλφους που συνεργάστηκα με μια ματιά μπορούσαμε να συνεννοηθούμε χωρίς να πούμε ούτε μια λέξη. Ένα εσωτερικό κρυφό γέλιο μας κυρίευσε και τους δυο. Τι σόι πελάτες Αθηναίοι είναι αυτοί που τον κοροϊδεύουν και τον κάνουν να έρχεται κάθε μέρα να ρωτά αν του έστειλαν επιταγή;

-Καλά τι πελάτες είναι αυτοί;

Ρωτήσαμε  για να μας δώσει να καταλάβουμε περί τίνος πράγματος πρόκειται.

-Κάνω τον διαχειριστή στις πολυκατοικίες. Έχω κάνα δυο τώρα αλλά θα βρω και άλλες!

Παραξενευτήκαμε γιατί ξέραμε ότι ορισμένες πολυκατοικίες είχαν διαχειριστή μόνιμο και τα κοινόχρηστα των πολυκατοικιών τα έβγαζε κυρίως ο Τάκης ο παντρεμένος. Φυσικά γινόταν αλαλούμ με τις πολυκατοικίες άλλοι πλήρωναν, άλλοι ήσαν αμελείς και σε πολλές πολυκατοικίες δεν λειτουργούσαν τα κοινόχρηστα φώτα, μερικές φορές και το ασανσέρ, βρώμικες σκάλες.  Παραμελημένες κυριολεκτικά. Ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα αντί του μόνιμου διαχειριστή να αναλάβει τα πάντα γύρω από την λειτουργία μιας πολυκατοικίας. Κάποια στιγμή άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτες επιταγές. Μικρό ποσά βέβαια και με διεύθυνση οδός Αθανασίου Οικονόμου 26. Όπως μας είπε τους τηλεφωνούσε και τους έλεγε πως θα αφήσει την πολυκατοικία στην τύχη της. Έτσι τους καθιστούσε συνεπείς. Η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιαστήκαμε με την ενασχόλησή του και υπολογίσαμε πως σύντομα θα βαρεθεί και θα τα παρατήσει. Μετά από λίγα χρόνια, κάποια στιγμή  μαζεύτηκαν αρκετές επιταγές και ανησυχήσαμε γιατί δεν φάνηκε να τις πάρει. Ήρθε μια μέρα και τον ρωτήσαμε που χάθηκε.

-Είχα πάει διακοπές Βραζιλία!

Μας είπε.

Κοιταχτήκαμε με τον συνάδελφο και δεν το πιστεύαμε. Όταν μείναμε μόνοι του λέω.

-Ρε συ είναι τόσο καλή αυτή η δουλειά; Αφήνει τόσα κέρδη;

Μια μέρα δεν άντεξα και τον ρώτησα.

-Ρε Κώστα έχεις τόσο πολύ δουλειά;

-Κοίταξε να δεις. Έχω μόνιμο υδραυλικό, μαραγκό, ηλεκτρολόγο, καθαρίστριες. Έτσι και με πάρει τηλέφωνο πελάτης για οτιδήποτε ο μάστορας θα είναι εκεί σε μισή ώρα! Έρχονται μόνοι τους τώρα  οι πελάτες και με βρίσκουν!

Όντως συνέχεια στους δρόμους πολλοί με ρωτούσαν για μαστόρους και όταν τους πήγαινα πολλές φορές εγώ ο ίδιος στα μαγαζιά τους, έκαναν ώρες να πάνε στο σπίτι να επιδιορθώσουν τη βλάβη αν όχι την άλλη μέρα. Ήταν ένα μεγάλο αβαντάζ.

Έκανε δε και τους μαστόρους με λεφτά.

Φάνηκε ότι είχε μυαλό και πίστεψε σε κάτι πρωτοποριακό και πρωτόγνωρο για τον τόπο, ξεκινώντας όντως από το μηδέν.

Η  σύντομη πορεία της ζωής του σημαδεύτηκε από τον χαμό αγαπημένου προσώπου σε τροχαίο ατύχημα. Ήταν πράγματι ένα βαρύ πλήγμα.

Αν η ζωή του σταματούσε εδώ σίγουρα δεν θα έγραφα κάτι για τον αδόκητο χαμό του. Ο Κώστας θα μείνει στην ιστορία του τόπου σαν ένας από τους λίγους που προσέφεραν στον τόπο. Ανέπτυξε το εθελοντικό πνεύμα όσο λίγοι και περισσότερο μάλιστα από τους γηγενείς. Αγάπησε το Λουτράκι με τον δικό του τρόπο. Μας έδειξε τον τρόπο που πρέπει κανείς να αγαπά τον τόπο αν θέλει να πάει μπροστά. Δεν υπήρξε εθελοντική δράση και να μην ήταν μέσα. Βάζοντας τα οχήματα της επιχείρησής του όπου χρειάστηκαν.

Καθαρίζοντας τους Καταρράχτες του είπα πως είναι πολλά τα σκουπίδια και πως θα είναι δύσκολο να τα πάρουν.

-Κάτσε να πάρω τηλέφωνο να μας φέρει κάδο ο Κώστας!

Μου λέει και βγάζει το τηλέφωνο να πάρει τον Κώστα με τους κάδους. Πράγμα που σημαίνει πως όχι μόνο καθάρισε τους Καταρράχτες αλλά θα πλήρωνε και από πάνω. Κινήσεις που λείπουν από αυτούς που είναι εκλεγμένοι να κάνουν, με το αζημίωτο βέβαια.

Η ευαισθησία του δεν σταμάτησε σε ότι βλέπουμε αλλά επεκτάθηκε και στον αόρατο βυθό της θάλασσας. Βουτούσε στα νερά μαζί με τους άλλους εθελοντές. Καθάρισαν πάρα πολλούς βυθούς από την ανθρώπινη ρύπανση.

Εύχομαι το πέρασμά σου από τον τόπο μας να γίνει οδηγός και παράδειγμα για το πώς πρέπει να λειτουργεί ένας υπεύθυνος πολίτης και πόσο μάλλον οι ταγοί αυτοί του τόπου. Να μη μείνει η εικόνα Σου σαν κάτι ρομαντικό που θα περάσει από γενιά σε γενιά με φόβο να λησμονηθεί.

Φαίνεται πως υπάρχει ουράνια έλλειψη εθελοντών γι΄ αυτό Σε κάλεσε εσπευσμένα κοντά Του.

Στην μακαρίαν Σου ανάπαυση Κώστα! Τουλάχιστον εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν πρόκειται να αφήσουμε τον χρόνο να λησμονηθείς!