Ζωή σαν παραμύθι

                                   Ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν , οι κρατούντες

  Τελικά η ζωή είναι σαν παραμύθι ή είναι παραμύθι;

Από την κούνια μας κιόλας μάθαμε να αγαπάμε, να σκιαζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να ημερεύουμε, να κοιμόμαστε. Όλες  αυτές οι ψυχικές μας καταστάσεις αλλά και μεταβάσεις γίνονται μέσω των παραμυθιών.

Με ένα παραμύθι γέρνουμε στον Μορφέα και όλες οι ανησυχίες, οι έγνοιες της ημέρες γίνονται παρελθόν.

Όλα τα προβλήματα παίρνουν την αναβολή τους αλλά όχι την επίλυσή τους.

Με ένα παραμύθι γινόμαστε και εμείς δυνατοί, όμορφοι και πλούσιοι, όπως το βασιλόπουλο των παραμυθιών.

Φυσικά με ένα παραμύθι μπορεί να μείνουμε εν υπνώσει για μεγάλο διάστημα.

Πόσο μεγάλο;

Όσο βολεύει.

Προέχει όμως ένα καλοστημένο παραμύθι, που θα σου περάσει όχι μόνο στο μυαλό αλλά και στο ίδιο σου το αίμα, ΤΟΝ ΦΟΒΟ.

Ένας άνθρωπος φοβισμένος ποτέ δεν μπορεί να σκεφθεί νηφάλια.

Να πάρει σωστές αποφάσεις.

Να βάλει σε λειτουργία το μυαλό του, το ένστικτό του.

Λειτουργεί μηχανικά, υποτακτικά, αδύναμα και αν ήμασταν στην Αρχαία Ελλάδα θα λέγαμε περιμένει τον από μηχανής θεό να του θέσει σε λειτουργία πάλι το μυαλό του, να σκοτώσει αυτό το μεγάλο θεριό που λέγεται ΦΟΒΟΣ.

Σε μια κοινωνία που τα μαζικά μέσα αποπροσανατολισμού μιλούν επί μονίμου βάσεως για τον αόρατο εχθρό που μόνο αυτοί βλέπουν έξω από τις πόρτες μας ή μάλλον μέσα στα σπίτια μας, ενώ ταυτόχρονα θεωρούνται τα πιο αναξιόπιστα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως, τότε ένα μένει ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ.

Ενδιαφέρονται για τη ζωή μας, ποιοι;

Αυτοί που οδήγησαν χιλιάδες Έλληνες στην αυτοκτονία και τώρα του παίρνουν και το σπίτι.

Μιλούν για επιδημία όταν στους 150 νεκρούς που αυτοί μετρούν με δικούς τους τρόπους θυμίζουν εκλογές του 60, που ψήφιζαν και τα δέντρα.

Εεε τώρα βαφτίζουν  και κανέναν φουκαρά θανόντα ως θύμα κορονα ιού.

Έντεχνα μας μεταφέρουν εικόνες από άλλες χώρες που αποδείχθηκε πως είναι από πνιγμούς μεταναστών. Είναι ίδιον όταν θέλουν να σε τρομοκρατήσουν να σε παραδειγματίζουν με συμβάντα σε μακρινές χώρες και δεν λεν κουβέντα για τα συμβάντα στο σπίτι σου στη γειτονιά σου, στην πόλη σου, που τα βλέπεις, που τα ζεις.

Βγήκα για ψώνια, ο κόσμος τρομοκρατημένος όπως τα ατίθασα σκυλιά. Με φίμωτρα και σε κοιτά με τέτοιο ύφος σαν να σου λέει.

-Μακριά μου! Είσαι φορέας! Εγώ είμαι πεντακάθαρος!

Σε μια πόλη με μηδενικά κρούσματα.

Φανταστείτε να μας έλεγαν και ψέματα, πως έχουμε συμπολίτες μας με ιό.

Σίγουρα θα οπλοφορούσαμε και θα πυροβολούσαμε όποιος πλησίαζε κοντά μας.

Αν είναι δυνατόν.

Πάω στην τράπεζα με γάντια και φίμωτρο και με ρωτά ο υπάλληλος τι θέλω.

Πλησιάζω γιατί δεν μπορούσα να φωνάζω τι ήθελα και μου προτάσσει το χέρι.

-Εκεί! Μην πλησιάζεις άλλο! Πες από εκεί τι θέλεις!

Κοντά στα τρία μέτρα απόσταση. Έλεος!

Να υπήρχε φορέας του ιού  στην πόλη μας όλα τα κανάλια θα το έλεγαν. Με μηδενικό αριθμό κρουσμάτων και όλοι οι ανεγκέφαλοι τρομοκρατούν τους πάντες και τα πάντα.          

Διέλυσαν μιαν οικονομία. Χάθηκαν περιουσίες για δεύτερη και τρίτη φορά [χρηματιστήριο, μνημόνια, κορονα ιός] και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Πέρασαν φυσικά στα μουλωχτά στην ηπειρωτική χώρα στίφη μεταναστών.

Απαγορεύουν τη νεολαία να συνωστίζεται στις πλατείες.

Στην Ομόνοια όμως…μμμ εδώ είναι που λέμε θέλει η… κυβέρνηση να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει!