Ελεύθεροι πολιορκημένοι

O παππούς με τη γιαγιά και ο εγγονός Θανάσης Αλμπάνης.                                                                                                              Σπάνια, σαν λαός λειτουργούμε υπεύθυνα σε κρίσιμες καταστάσεις, ενώ αντίθετα σε ασήμαντα θέματα στεκόμαστε ακόμα και στις λεπτομέρειες.

Μια φορά λειτούργησε υπεύθυνα το επίσημο κράτος και εμείς αντί να υπακούσουμε πουλάμε και πνεύμα. Σε αναστολή όλες σχεδόν οι επιχειρήσεις, σχολεία, δικαστήρια αθλητικές εκδηλώσεις, θέατρα και οτιδήποτε άλλο μέρος όπου μπορούν να συναθροιστούν άνθρωποι και εμείς αυτοσχεδιάζουμε μέρη όπου θα απολαύσουμε τον καφέ μας, το ποτό και ό,τι άλλο βάζει ο νους. Παραλίες και βουνά έχουν την τιμητική τους. Παίζουμε με τις ζωές μας αλλά κύρια με τις ζωές άλλων που δεν ευθύνονται στην τελική. Γιατί κακά τα ψέματα υπάρχουν ευτυχώς πολίτες με κοινό νου που δεν ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα καφέ, ή ένα ποτό λες και επίκειται η Δευτέρα παρουσία και δεν θα μπορέσουν στο μέλλον να το απολαύσουν. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που μοχθεί να κάνει καλά κάθε ανεγκέφαλο που αψήφησε τις οδηγίες προφύλαξης.  Μέχρι τη Βουλγαρία πάνε για καφέ οι θεριακλήδες.

Αύριο θα είναι οι πρώτοι που θα πουν που είναι το κράτος, όταν δεν θα βρίσκουν κρεβάτι στην εντατική.

Ξεχνάμε πως ο Καποδίστριας έφερε την πατάτα στην Ελλάδα;  

Αφού τους παρακαλούσε να πάρουν να φυτέψουν ουδείς προθυμοποιήθηκε. Έπρεπε να βγάλει νόμο, να τιμωρείτε όποιος κλέψει πατάτες!

Τότε εξαφανίστηκαν στη στιγμή. Έτσι είμαστε και έτσι λειτουργούμε. Κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που μας λένε.   

Έχουμε παραδείγματα από άλλες χώρες πως η πρόληψη είναι το καλύτερο φάρμακο και εμείς αδιαφορούμε.

Είναι αναγκαίος ο προληπτικός εγκλεισμός στο σπίτι και ιδίως των ηλικιωμένων αλλά και των ευπαθών ομάδων άτομα αλλά εμείς του κεφαλιού μας.

Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο και όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος τόσο μαθαίνει πως πιο κάτω από το κακό υπάρχει  το χειρότερο. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως θα ερχόταν ο καιρός, η στιγμή πως για να παραμείνουμε υγιείς πρέπει να κλειστούμε στα σπίτια μας…

Πάντα μου άρεσε από πολύ μικρός να παρακολουθώ τις συζητήσεις των μεγάλων. Ο πατέρας μου με μάλωνε και μου έλεγε να πάω να παίξω με τα άλλα παιδιά αλλά εγώ πάντα κρυφάκουγα τις συζητήσεις. Έδινα σημασία σε αυτά που άκουγα και δεν τα ξέχναγα.

Πριν αρχίσω να πηγαίνω σχολείο, η μεγάλη μου χαρά ήταν να κοιμηθώ το βράδυ με τον παππού μου. Μου έλεγε παραμύθια αλλά και ιστορίες από τη ζωή του, που δεν διέφεραν και πολύ από τα παραμύθια.

Τότε ήταν για σπουδές ο θείος μου Νίκος, ο μόνος επιζών από την οικογένεια, στον Καναδά. Θυμάμαι τον μπάρμπα Μήτσο Κόντη τον ταχυδρόμο που φώναζε.

-Μπάρμπα Χρήστο ένα γράμμα!

-Τρέχα! μου έλεγε ο παππούς και μου έδινε ένα φράγκο συνήθως να του δώσω.

Ήταν από το θείο μου. Ήμουν μικρός και δεν ήξερα να το διαβάσω.

-Παππού πότε θα έρθει; Ρώταγα.

-Αύριο, μου απαντούσε.

Χαρά εγώ πήγαινα την άλλη μέρα τίποτα ο θείος, στεναχωριόμουν.

-Παππού μόνο γράμματα θα μας στέλνει ο θείος; Παραπονιόμουν.

-Όταν μεγαλώσεις δεν θα σου στέλνουν γράμματα από την Αμερική, μου λέει.

Τον κοίταζα σαν χαζό.

-Τι θα στέλνουν; του λέω.

-Θα τους μιλάς και θα τους βλέπεις!

Γέλαγα, τι κουταμάρες λέει ο παππούς σκέφτηκα και τον καλοκοίταζα μην είχε πάθει κάτι.       

-Μη με κοιτάς έτσι, γράμματα μπορεί να μην ξέρω αλλά εγώ έχω περάσει τον κόσμο στη βελόνα! [ήταν τσαγκάρης] με συνέφερε.

 Άλλα δυο πράγματα θυμάμαι που μου είπε και δικαιώθηκε, εν μέρει στο πρώτο.

-Θα δεις τους Λουτρακιώτες να φύγουν από τα σπίτια τους!

-Και που θα πάνε παππού; Τον ρώτησα.

-Στα πεύκα, στα χτήματα, θα φύγουν από δω που είναι τώρα. Είμαι και εγώ ένας από αυτούς, το ζω.

Και αυτό που βιώνουμε σήμερα.

-Θα ψάχνεις άνθρωπο και δεν θα τον βρίσκεις;  

Όταν αυτά τα λες σε ένα παιδάκι 5-6 χρονών τα ακούει σαν παλαβομάρες. Έφερνα τον εαυτό μου στη φαντασία να ψάχνω να βρω τον πατέρα μου, τη μητέρα μου τον αδερφό μου και να γυρίζω στα χαμένα. Ήταν σαν να έλεγα ότι ήμουν ο μοναδικός που θα υπάρχω στη γη και με γέμιζε θλίψη και στεναχώρια.

Α! ρε παππού έπρεπε να μου πει ο Κώστας Θώδης στην βόλτα στην παραλία.

-Να και δυο Λουτρακιώτες που βλέπουμε! Όλοι ξένοι και άγνωστοι είναι.

Σε θυμήθηκα και τώρα με την επιδημία σε ξαναέφερα στο νου. Απλοί, αγνοί μα σοφοί.