Η σκάλα ζωής

    

                                   Κάπως έτσι ήταν η φωτογραφία

   Θυμάμαι...

Όταν ήμουν μικρός και πήγαινα να αγοράσω ψωμί στο φούρνο του τούρκικου [Μπογιατζή] Χατζοπούλου και Υψηλάντη, μου άρεσε να χαζεύω δυο κορνίζες που είχε. Συνήθως τα μαγαζιά ήταν λιτά και εξέθεταν μόνο ό,τι πωλούσαν, αυτός ο φούρνος λοιπόν είχε αυτές τις δύο κορνίζες.

Η μια είχε έναν καλοντυμένο κύριο σταυροπόδι χαρούμενο και το ταμείο του  γεμάτο λεφτά και έγραφε, ο πωλών τοις μετρητοίς και δίπλα του ένα φουκαρά, αξιολύπητο, σκεφτικό με το ταμείο ανοιχτό με ποντίκια αντί λεφτά  και έγραφε ο πωλών επί πιστώσει.

Η άλλη φωτογραφία ήταν μια σκάλα, η οποία έφτανε σε ένα σημείο [πλατύσκαλο] και μετά ίσα [αριθμητικά] σκαλοπάτια κατέβαιναν σχηματίζοντας το κεφαλαίο Λ.

Το πρώτο σκαλοπάτι ανεβαίνοντας είχε ένα μικρό παιδάκι, το άλλο σκαλί ένα μεγαλύτερο και φτάνοντας στο πλατύσκαλο είχε έναν 40 αρη περίπου άνδρα.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά άρχιζε ο άνθρωπος και γερνούσε όπου στο τέλος ήταν με μπαστούνι.

Η πρώτη μου δουλειά όταν πήγαινα στο φούρνο ήταν να κοιτάξω σε πιο σκαλί είμαι και αγωνιούσα να ανέβω γρήγορα στο επόμενο σκαλί.

Μια βιασύνη που δεν την έχω τώρα που κοντεύω να βρεθώ με μπαστούνι.

Η εμπειρία πήρε τη θέση της βιασύνης και κοιτά να φρενάρει όσο μπορεί περισσότερο τον αμείλικτο χρόνο, που σαν ρυάκι κυλά γρήγορα και δεν επιστρέφει.

Προσπαθεί μέσω της συνείδησης να περάσει σαν σε κινηματογραφική ταινία, μικρού μήκους, τον πρότερο βίο και να ελέγξει τις στιγμές, τις πράξεις αλλά και τις απραξίες μας με ένα πολύ σκληρό μέτρο κριτηρίου, απάνθρωπο θα έλεγα. Δεν δέχεται δικαιολογίες παρά μόνο κατηγορίες θέτει, που δεν επιδέχονται αντίλογο.

Όσο σκληρός, όσο ασυνείδητος και να είναι οποιοσδήποτε, πάντα την ώρα της περισυλλογής στέκεται σαν αδιάβαστο μαθητούδι μπροστά στα αμείλικτα γιατί που του θέτει η συνείδηση.

Μπορεί να ξεγελάσει τον κόσμο ολόκληρο, τον εαυτό του, με τίποτα.

Δυο πράγματα σημάδεψαν ή μάλλον το ένα θα σημαδέψει όταν θα έχω φύγει από αυτόν τον μάταιο κόσμο [ευτυχώς] για να μην αξιωθώ να το δω και φύγω αυτοβούλως από τη ζωή.

Έζησα μια νεανική επανάσταση ενάντια σε στρατιωτικό καθεστώς και ένιωσα σαν πουλί που του αφήνουν την πόρτα του κλουβιού ανοικτή και πέταξε χαρούμενο έξω, σε ένα παράδεισο που όμως αμέτρητοι κυνηγοί προσπαθούσαν να με/μας σημαδέψουν.

Τελικά ποιος ήταν ο παράδεισος; ποιο το κλουβί; θα φύγω και δεν μπορώ να το πω με σιγουριά.

Πάντως η νεολαία όταν δεν έχει διεξόδους, βάσεις, παιδεία, ιδανικά, γίνεται έρμαιο της μεγαλύτερης μάστιγας του ανθρωπίνου γένους, τους πολιτικούς και μετά τους συνδικα ληστές βεβαίως.

Ήταν μια επανάσταση που σας πληροφορώ και εμείς οι μη μυημένοι που ξεροσταλιάζαμε έξω από τα κάγκελα του πολυτεχνείου προσπαθούσαμε μέσω μηνυμάτων που μας έδιναν οι εντός να δούμε τι συμβαίνει και τι ζητάμε, πέρα από το ψωμί, παιδεία, ελευθερία.

Γιατί ψωμί εγώ συγκεκριμένα πήγαινα περισσότερα λεφτά από τον πατέρα μου αφού από β΄ γυμνασίου δούλευα ασταμάτητα χειμώνα [Κυριακές] καλοκαίρι.

Παιδεία; Μπορώ να πω πως τα σημερινά παιδιά αγνοούν πράγματα που διδασκόμαστε στο δημοτικό.

Με ρώτησε η κόρη μου αν ήξερα κάτι και γέλασα. Αυτό δεν ξέρω της λέω. Κι όμως ρωτήθηκε στις εξετάσεις δικαστών και δεν απάντησαν. Σας φαίνεται παράξενο εεε;

Όσο για την ελευθερία ποτέ δεν ένιωσα περιορισμένος, αν και έφηβος με πάρα πολλές ανησυχίες και δραστηριότητες.

Δυστυχώς οι πρωτεργάτες του φοιτητικού κινήματος απεδείχθησαν, ήρωες τσέπης.

Δεν μπορώ να διανοηθώ πως όλος αυτός ο αγώνας ήταν για να δικαιωθούν και εξαργυρωθούν τα ένσημα του αγώνα με χρήμα και θέσεις!

Γι΄ αυτόν τον έρημο τόπο κανείς; Εννοώ από τους κατέχοντες γιατί όντως υπήρξαν λαμπροί νέοι [τότε] που δεν καταδέχτηκαν αυτές τις συναλλαγές και παρέμειναν στο περιθώριο και άλλοι τους έφτυσαν και αποχώρησαν.

Αυτό είναι το ένα μεγάλο γεγονός – φιάσκο που έζησα.

Το άλλο που δεν θα το ζήσω [ευτυχώς] αλλά θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια. Τα δισέγγονα μας θα φοράνε… μπούργκα. Αν θέλουν να έχουν το κεφάλι στους ώμους τους.

Δυστυχώς θα είναι ένα διάλειμμα αυτό που ζούμε τώρα και η ζωή θα αρχίσει με μεσαιωνικούς νόμους και τρόπους ζωής.

Ήδη το πολιτικό κατεστημένο, οποιασδήποτε απόχρωσης, είναι ανίσχυρο, ανίκανο, να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και απλά διαχειρίζεται την μιζέρια, κάτι σαν τους διαχειριστές πολυκατοικιών και ξεπουλά τον εθνικό πλούτο, εθνική ιστορία και οτιδήποτε πουλιέται, χωρίς αιδώ.

Δεν βλέπει το τσουνάμι του θρησκευτικού μίσους που εισβάλει παράνομα στη χώρα, λες και πρόκειται για πενταήμερη σχολική εκδρομή και δίνει γη και ύδωρ σ΄ αυτό το  εκ προ μελέτης έγκλημα.

Όταν αγνοείς τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων σου για να είναι αυτή η χώρα στη σημερινή της μορφή, με ελαφρά καρδία δίνεις ό, τι σου ζητούν τα αφεντικά σου.

Πόσα παιδιά έχουν διαβάσει ¨Στα μυστικά του βάλτου¨; Τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη; Να δει με πόσες ζωές και αίμα είναι ποτισμένη αυτή η Ιερή γη που για αυτούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αφού είναι αμόρφωτοι.

 Καλωσόρισες Κεμάλ!