Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

    

                                  Ο  ΜΙΚΡΟΣ   ΗΡΩΣ

    Πως αλλάζουν οι καιροί! Φέρνω πίσω τη θύμησή μου πλέον του μισού αιώνα και αναπολώ τούτη την εποχή. Τι κάναμε σαν μαθητές που ήμασταν, όταν ερχόταν η περίοδος των διακοπών;

Αν και τα περισσότερα παιδιά του γυμνασίου εργαζόμασταν, με πάρα πολύ καλά μεροκάματα, αφού ο τόπος μας συγκέντρωνε πολλούς παραθεριστές. Έλληνες αλλά και αλλοδαπούς, εν τούτοις είχαμε πολύ κέφι για μια ματιά στις αθλητικές κυρίως εφημερίδες αλλά και στα περιοδικά που κυκλοφορούσαν τότε.

Είχαμε αγωνία να μάθουμε από τις αθλητικές εφημερίδες, αν έχασε ο Παπαλαζάρου από τον αιμοχαρή και αδίσταχτο Ζιγκουλίνωφ. Είχαμε ντοπαριστεί από τις δηλώσεις-απειλές ένθεν κακείθεν.

Πηχυαίοι τίτλοι.

Αγώνας μέχρι θανάτου. Ο μεγάλος Παπαλαζάρου θα αναμετρηθεί με τον ανίκητο Βούλγαρο Ζιγκουλίνωφ. Θα προηγηθούν αγώνες Ελλήνων αστέρων. Αλεξίου – Καρπόζηλος- Ασημάκης και του Αμερικάνου Τζωρτζ Μπόλας από το… Περιστέρι!

Τυχεροί όσοι παρακολουθούσαν στον τάφο του Ινδού [κάτω από τις εξέδρες του γηπέδου της λεωφόρου] τις συγκλονιστικές μονομαχίες. Μόνο που όλα ήταν για το θεαθήναι. Κάτι σαν τις προσεχείς εκλογές που καλούμε θα να συμμετάσχουμε. Πολύς ντόρος και η ουσία μηδενική. Μια Κυριακή νικούσε ο ένας και την άλλη ο άλλος. Δεν υπήρχε ποδόσφαιρο και ο κόσμος έπρεπε κάπου να εκτονωθεί. Οι αγώνες κατς ήταν το καλοκαιρινό όπιο των φιλάθλων. Μόλις άρχιζε το πρωτάθλημα οι παλαιστές έπεφταν στην απραξία και την αφάνεια.

Μεγάλη ζήτηση πάλι είχαν τα περιοδικά της εποχής εκείνης με πρώτο και καλύτερο το ¨Μικρός Ήρως.¨    

Ένα ευρηματικό περιοδικό για τους μαθητές. Τρία Ελληνόπουλα ο Γιώργος Θαλάσσης, η Κατερίνα και ο πάντα πεινασμένος Σπίθας, έκαναν αντίσταση στους Γερμανούς  στην κατοχική Ελλάδα. Δολιοφθορές, έπαιρναν πληροφορίες, βοηθούσαν τον απλό κοσμάκη, έκλεβαν τρόφιμα και οτιδήποτε περνούσε από το μυαλό μας έκαναν αυτά τα τρία παιδιά, που ήταν λίγο μεγαλύτερα από μας. Ταυτιζόμασταν μαζί τους, νιώθαμε υπέροχα όταν έφερναν σε πέρας δύσκολες αποστολές και γεμίζαμε υπερηφάνεια με την ευρηματικότητα στις δύσκολες στιγμές τους.

Με χάραξε μια σκηνή.

Το παιδί φάντασμα [Γιώργος Θαλάσσης] ήταν το όνειρο κάθε Γερμανού να τον συλλάβει. Τον είχαν εγκλωβίσει σε μια πολυκατοικία της Αθήνας. Ανέβηκε στην ταράτσα και από πίσω έτρεξαν και οι Γερμανοί με τα όπλα. Όταν τους ένιωσε κοντά του πήδησε στο κενό. Άρχισε να πέφτει.

Η συνέχεια στο επόμενο έλεγε.

Στεναχώρια εμείς όλοι οι αναγνώστες. Πάει σκοτώθηκε το παιδί. Αν σκοτωθεί το παιδί φάντασμα, σταματάει και το περιοδικό. Το καλοκαίρι δεν είχε τελειώσει. Τι θα διαβάζαμε πλέον.

Δεν θυμάμαι ποια μέρα κυκλοφορούσε της εβδομάδας αλλά είχαμε μαζευτεί αρκετοί στο βιβλιοπωλείο του Αλμπάνη μπας και εξαντληθεί και δεν προλάβουμε να το αγοράσουμε. Το πήρα όλο λαχτάρα να το ανοίξω και να δω σκοτωμένο το παιδί στο πεζοδρόμιο. Κοιτάω και τι να δω. Το παιδί σώθηκε.

Όπως έπεφτε στο κενό, είδε τα σύρματα της ΔΕΗ, ήξερε ότι το τελευταίο δεν έχει ρεύμα, πιάστηκε σ΄ αυτό και βλέποντας ένα παράθυρο ανοιχτό πήδησε μέσα. Ήρθε η καρδιά μου στη θέση της. Αυτό είναι σκέφτηκα. Δεν πρόκειται να πεθάνει αυτό το παιδί. 
Για πάρα πολλά χρόνια διάβαζα επιμελώς τον μικρό ήρωα αφού από διηγήσεις μεγαλυτέρων είχαμε κάποια ακούσματα για τα κατορθώματα συμπολιτών μας στην περίοδο της κατοχής. Οπότε αυτό ερχόταν σαν γραπτή απόδειξη των κατορθωμάτων στην κατοχή.