Νοσταλγικά κύματα

                             ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΑ ΚΥΜΑΤΑ

    Πάντα η όμορφη και μοναδική παραλία μας εδώ στο Λουτράκι, σε όποια κατάσταση και να είναι η θάλασσα μας κάτι θα φέρει στη μνήμη σου. Όταν μάλιστα έχεις περάσει και ζήσει όλες τις μορφές της με δυνατές συγκινήσεις σου είναι αδύνατον να αδιαφορήσεις όταν πχ βλέπεις να χτυπούν με μανία τα βότσαλα τα αφρισμένα κύματα.

Εμάς τους μικρούς παλιά, δεν μας τραβούσε μόνο το καλοκαίρι η θάλασσα, όπου περνούσαμε ατέλειωτες ώρες, κάνοντας μπάνιο και ηλιοθεραπεία αλλά και το χειμώνα. Περιμέναμε πότε θα έχει δυνατό αέρα και να σηκωθούν μεγάλα κύματα. Πολλές φορές, όπως και σήμερα άλλωστε, τα κύματα περνούσαν το τοιχίο και έφταναν εκεί που σήμερα είναι πλακάκια και κάνει βόλτες ο κόσμος.

Μαζευόμαστε όλοι η μαρίδα και ψάχναμε στην άκρη συνήθως του τοιχίου να βρούμε δεκάρες, εικοσάρες, πενηνταράκια και δραχμές που είχαν πέσει από τις τσέπες συνήθως των μαγιό των λουομένων και το κύμα παρέσυρε έξω σ΄ αυτές τις ακραίες καιρικές περιπτώσεις. Δηλαδή μέχρι εκεί που έφτανε το κύμα έψαχνες να βρεις σκουριασμένα κέρματα.

Δεν τα βάζαμε στη τσέπη γιατί ήταν βρεγμένα αλλά τα κρατούσαμε στη χούφτα μας. Πολλές φορές δεν προλαβαίναμε να ανεβούμε στο τοιχίο και μας προλάβαινε το κύμα και γέμιζαν τα παπούτσια μας νερό. Που να φύγουμε όμως γιατί όσο πέρναγε η ώρα μαζεύονταν όλο και πιο πολλοί και υπήρχε συναγωνισμός ποιος θα βρει τα πιο πολλά και αν έβρισκες και δίφραγκο άκουγες και τα σκολιανά σου από τους άλλους που τα έβαζαν με την τύχη σου.

Όσες φορές είχα πάει θυμάμαι είχα δει να ψάχνει ο Βαγγέλης από το Συνοικισμό. Ένας μπογιατζής στο επάγγελμα αλλά μοναδικός ψαράς. Όταν ψάρευε δεν έπιανε μόνο ψάρια αλλά και τους τριγύρω του θεατές αλλά και ψαράδες. Σταματούσαν κυριολεκτικά και οι ψαράδες και παρακολουθούσαν την ευκολία που ψάρευε. Σχεδόν κάθε δολωσιά  και ψάρι. Και να ψαρεύουν κολλητά του άλλοι δυο και τρεις πολλές φορές και να μη βγάζουν λέπι.

Αυτός λοιπόν ήταν ασυναγώνιστος και στα κέρματα. Πάντα είχε τα διπλάσια βρει από τον καθένα. Μπροστά μου τον βλέπω να βουτά μια χούφτα χαλίκια και άμμο. Δεν κατάλαβα τι έκανε. Τα έχασα. Πηδάει γρήγορα πάνω στο τοιχίο γιατί ερχόταν και δεύτερο μεγαλύτερο κύμα και τον βλέπω να ανοίγει τη χούφτα του και να βγάζει ένα δαχτυλίδι. Μιλάμε για αετίσιο μάτι και αντίληψη.

Συνήθως όσα χρήματα βρίσκαμε πηγαίναμε στο Λόντο και αγοράζαμε μπίλιες. Αυτός έβλεπε σκουριασμένα δεκάρες, πενηνταράκια και φράγκα και μας έλεγε.

-Ρε πάλι στη θάλασσα ψάχνατε;