ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

                                       ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

   Ημερολογιακά ο χειμώνας μας άφησε και από σήμερα η άνοιξη έκανε δειλά-δειλά το πρώτο βήμα. Απ΄ αυτήν εξαρτάται αν στο τέλος της, που όλως τυχαίως συμπίπτουν οι εκλογές επέλθει και στον τόπο μας άνοιξη! Λέω εξαρτάται γιατί απ΄ ότι φαίνεται μόνο σε θαύματα και πολύ πιθανόν της φύσης πλέον μπορούμε να ελπίζουμε. Εμείς οι άνθρωποι δυστυχώς είμαστε αυτοκαταστροφικοί. Πρώτα καταστρέφουμε τον εαυτό μας και κατόπιν το περιβάλλον. Τίποτα δεν μας συγκινεί, τίποτα δεν μας ενδιαφέρει, τίποτα δεν μας απασχολεί. Ο μικρόκοσμός μας να είναι στο απυρόβλητο και τα πάντα γύρω μας να ρημάξουν. Μη μας κλείσει κάποιος το μάτι « κανίς»  γινόμαστε. Φοράμε μάλιστα και τον μανδύα του Σούπερμαν και φανταζόμαστε τον εαυτό μας μικρό μάγο. Όλα θα τα αλλάξουμε, όλα θα τα δούμε, με όλα θα ασχοληθούμε. Με ποιους παρέα; Μ΄ αυτούς που γύρω στα 30 χρόνια εναλλάσσονται και δεν έχουν αγγίξει καν αυτά τα οποία εμείς τώρα ονειρευόμαστε. Που φανταζόμαστε πως είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε και να βγούμε νικητές. Είναι δυνατόν; Ναι είναι, όταν έχεις κατέβει από του Μπαβάση, την Ντουσκιά, την Δρίζα ναι και πάλι ναι. Όταν όμως είσαι μέσα στην πιάτσα και δυο κολλυβογράμματα τα ρημάδια τα κατέχεις δεν μπορείς να γίνεις νεροκουβαλητής σε μια παλιοπαρέα επαγγελματιών [να μην ονομάσω τι]! Δεν θα έγραφα τίποτα σήμερα αλλά δυστυχώς μια συνάντηση με έναν γνωστό, μη πω φίλο γιατί είναι μεγάλη κουβέντα, μου ανακοίνωσε πως θα σώσει το Λουτράκι με τους χρεοκοπημένους. Λίγο οξύμωρο βέβαια αλλά σημασία έχει η πίστη. Του εύχομαι καλή τύχη, άσχετα αν με αποκάλεσε αντίπαλο και όντως ξαφνιάστηκα.

Να γιατί διαφέρουμε από δαύτους! Αντιπάλους θεωρούμε τα προβλήματα του τόπου και όχι τον κάθε συμπολίτη μας!!!

Σήμερα είπα να μοιραστώ δυο φωτογραφίες που τράβηξα στο Καλαμάκι! Μια παρέα από 10 πάπιες, εκεί στο τέλος του δρόμου και αρχή της υποτυπώδους παραλίας έψαχναν μέρος για να καλό βολευτούν για να περάσουν τη βραδιά. Ενώ αντίθετα δυο κορμοράνοι είχαν πιάσει τις δυο πλευρές της βάρκας και περίμεναν να γύρει ο ήλιος και να γαληνέψει ο τόπος. Πουλιά και άνθρωποι ένα. Βολεύονται όλοι με τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα. Τίποτα δεν διεκδικούν, ούτε παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο.

Αλήθεια έχετε κάτσει ποτέ σ΄ αυτό το μέρος που σας λέω. Εκεί που σχεδόν τελειώνει η παραλία. Εκεί που είναι τα ψαροκάικα αραγμένα και οι βάρκες. Δεν ξέρω αλλά εμένα πάντα μου φέρνει μνήμες από ντοκιμαντέρ από «εξωτικά» μέρη, τύπου Μπαγκλαντές, Φιλιππίνες. Εγκαταλειμμένα όλα. Από το παρκάκι μέχρι τους διαδρόμους που είναι μέσα στη θάλασσα και εξυπηρετούνται οι ψαράδες και οι βαρκάρηδες. Πάντως αν ψήφιζαν τα πουλιά ίσως να είχαμε περισσότερες ελπίδες για ανοιξιάτικες μέρες στο δήμο μας. Τουλάχιστον αυτά κοπαδιάζουν και νοιάζεται το ένα για τ΄ άλλο. Αντίθετα με μας που βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου!