ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ

         

                                          ΙΕΡΑ  ΟΔΟΣ             
  Όπως στην πρωτεύουσα, όλα τα μουσικά σχήματα στεγάζονται σχεδόν στην Ιερά οδό έτσι και εμείς εδώ στο Λουτράκι είχαμε την αντίστοιχη Ιερά οδό μας. Την σημερινή οδό Περιάνδρου. Χωμάτινος δρόμος  με τον χαρακτηρισμό 7^η οδός. Ξεκινούσε από εκεί που άφηναν τους επιβάτες τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ και τελείωνε στο ρέμα του Αγίου Φανουρίου. Όπως ακριβώς και σήμερα. Στην αριστερή μεριά της ήταν το καφενείο ορόσημο για το Λουτράκι. Του Μητσοδήμα. Εκεί σύχναζε όλο το Λουτράκι. Εκεί οι μάχες στο τάβλι αλλά κυρίως στη δηλωτή ήταν επικές, ανάλογες του Βατερλώ. Όλοι οι μεροκαματιάρηδες, κυρίως πευκαράδες [κύρια ασχολία] με το που πάταγαν το πόδι στο σπίτι, έτρωγαν γρήγορα-γρήγορα το βραδινό φαγητό τους και έτρεχαν για να πιάσουν τραπέζι στα λιγοστά που είχε, γιατί ο χώρος δεν ήταν μεγάλος. Πόσες φορές ο πατέρας μου ερχόταν λυπημένος.

-Δεν βρήκα τραπέζι να παίξουμε!

Δικαιολογιόταν όταν περιμέναμε εναγωνίως με τον αδερφό μου να μας φέρει ανάλογα με το στοίχημα. Μαντολάτο ή μπακλαβά. Ένα παράπονο μου παρέμεινε. Πολλές φορές τα μαντολάτα δεν τρώγονταν με τίποτα. Ήταν τόσο σκληρά που τα γλύφαμε ώρες για να μαλακώσουν και να τα φάμε. Μας άρεσε ακόμα να μας αφηγείται τον τρόπο που κέρδισαν.

-Τράβηξα μπροστά, μας έλεγε και τους πήραμε τα φύλλα!  

Ήταν τόση η χαρά μας που ζούσαμε και εμείς τις στιγμές αυτές γεμάτοι καμάρι. Όταν έχανε δεν μιλιόταν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχανε εύκολα.

Περιττό να τονιστεί πως οι παίχτες που δεν έβρισκαν τραπέζι στήνονταν περιμετρικά των τραπεζιών όρθιοι και παρακολουθούσαν τις μονομαχίες. Γίνονταν κριτές και επικριτές για τον τρόπο παιξίματος του κάθε παίκτη. Κάτι σαν μετά Χριστό προφήτες. Εκεί είδα και τον μεγάλο Παντελή Ζερβό να κάθετε έξω επί της Περιάνδρου σε μια καρέκλα με συγχωριανούς να μιλά. Όλοι τον άκουγαν με προσοχή. Το χειμώνα σ΄ αυτή τη θέση μιας και δεν υπήρχαν καρέκλες έξω στεκόταν ο καστανάς. Ένας ψηλός τύπος [είχε γράψει αφιέρωμα η κόρη μου αλλά δεν μπορώ να το βρω] που ερχόταν με τα πρώτα κρύα. Ένα κοφίνι είχε επενδύσει  με τσουβάλι λινάτσα και τα σκέπαζε για να είναι ζεστά. Απ΄ ότι ψιλοθυμάμαι με τα κάστανα είχε σπουδάσει τουλάχιστον το ένα παιδί του σε πολύ καλό πανεπιστήμιο για την τότε εποχή.

Αμέσως από πάνω ήταν το χασάπικο των αδελφών Μπολέτη Πάνου και Περικλή. Στη σούδα που υπήρχε ήταν τα ψαράδικα και οι δημόσιες τουαλέτες. Μάλιστα 1960 και υπήρχαν τουαλέτες ΜΕΣΑ στο Λουτράκι. Όπως ακριβώς και σήμερα. Από πάνω η κάβα του Μήτσου Γκίκα [Αράπη] με το αστείρευτο χιούμορ του, μαζί με ένα ψαράδικο που είχε πρόσοψη και επί της Περιάνδρου. Πιο πάνω ήταν το κουρείο και το ραφείο των αδελφών Μουζάκη. Που είχαν παράλληλο χόμπι τη διαιτησία. Ο αλήτης ο Σιδέρης τους έκοψε τη καριέρα κατά δήλωσή των, μετά τον αγώνα Τρικάλων- Ολυμπιακού και ήττα του Ολυμπιακού.

Αυτή είναι η αριστερή πλευρά της Περιάνδρου, μέχρι τη μέση περίπου του πρώτου τετραγώνου. Από δεξιά ήταν ένα 4^ο όροφο γιαπί που ανεβαίναμε τα βράδια και βλέπαμε τζάμπα σινεμά από το Λίντο. Συνήθως ο 3^ος όροφος ήταν ο ιδανικότερος για να βλέπουμε καλύτερα. Γέμιζαν τα παράθυρα, εκεί καθόμασταν συνήθως. Πολλές φορές μας κυνηγούσαν και δεν μας άφηναν να μπαίνουμε αλλά ούτε και να βγαίνουμε στην οικοδομή. Είχαμε βρει τη λύση. Ακριβώς στον 3^ο όροφο στο πλάι ακουμπούσε το ξενοδοχείο Ίσθμια. Ήταν ανοιχτά και περνούσαμε στην ταράτσα του. Μετά με την εξωτερική  σκάλα  του ξενοδοχείου κατεβαίναμε στην αυλή του σπιτιού της κυρίας Αικατερίνης [Κατίνα] Μιχοπούλου. Ποτέ δεν μας είχε πει το παραμικρό. Άψογη, κυρία πραγματική και τα μελομακάρονά της άλλο πράγμα, μέρες που έρχονται, με γέμιση. Να είναι πάντα καλά.

Να σημειωθεί πως κάτω στο γιαπί ο μπάρμπα Σταύρος Σέγκας  έφερε τον πρώτο σουβλάκι  γύρο στο Λουτράκι. Χαμός γινόταν. Ο Μπάρμπα Σταύρος με ένα ποτήρι κρασιού γεμάτο παγωμένη μπύρα μία έκοβε γύρο, μία έπινε. Είχε και ζέστη λόγω φωτιάς και καλοκαιριού, την έπινε μονορούφι. Και μ΄ αυτόν υπάρχει συνέντευξη και θα ήταν καλό να την ξαναθυμηθούμε όταν με το καλό τη βρω… Συνεχίζεται… έτσι έλεγαν κάτι παλιά περιοδικά για να κρατήσουν τον κόσμο σε αγωνία.

Ένα θα σας πω. Περισσότερη ώρα έχασα ψάχνοντας το αρχείο του Ανδρέα Σιώκου για την κατάλληλη φωτογραφία παρά για το γράψιμο. Ευχαριστώ Ανδρέα και πάλι.