Άγριος Σπόρος

  Βιάστηκε να φύγει από αυτόν τον μάταιο κόσμο ο Ανδρέας. Μικρός ο κύκλος της ζωής του, μα τεράστιο το έργο που μας άφησε παρακαταθήκη.

Δεν θα μπορούσε να ήταν η πορεία Του διαφορετική και να μην ξάφνιαζαν τόσο κόσμο τα χνάρια που άφησε στο σύντομο διάβα Του,  αν κάποιος γνώριζε τα στοιχειώδη για την Οικογένειά Του. Γιατί τα πάντα ξεκινούν από το οικογενειακό δέντρο που προέρχεται κανείς και τους σπόρους που αφήνει σαν παρέλθει ο κύκλος ζωής του.

Όντως ο Ανδρέας ήταν ένας Άγριος Σπόρος. Σαν βλάστησε και μεγάλωσε έγινε Ασυμβίβαστος, Ατρόμητος, Γενναίος μα πιο πολύ Υπερασπιστής του Δικαίου και των Αδυνάτων.

Είχε την τύχη να έχει Πατέρα τον Βασίλη Τζέλλη που αυτοσαρκαζόμενος έλεγε πως στον γάμο του με την Αλέκα όπως αρεσκόταν να προσφωνεί την σύζυγό Του, έλεγαν οι προσκεκλημένοι. Ο Τζέλλης πιάστηκε στην Φάκα τσέλη. Το όνομα της συζύγου Του.

Από μικρός ο Βασίλης στην βιοπάλη για το μεροκάματο τα δύσκολα εκείνα χρόνια της κατοχής και μετά.

Κατάφερε χωρίς την παραμικρή βοήθεια να μπει στη Νομική και να μη γίνεται πιστευτός μάλιστα στον κόσμο που συναναστρεφόταν πως είναι μάχιμος δικηγόρος. Αυτό Τον πείσμωσε ακόμα περισσότερο και κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει γνωστό το Όνομά Του. Ήταν της παλιάς σχολής που και στις διακοπές Του διάβαζε τους νόμους. Δεν ήταν τυχαία περιζήτητος.

Από μικρός μπήκε στις τάξεις του ΚΚΕ.

Σε μια συζήτηση, που δυστυχώς δεν υπήρχαν τα κινητά να καταγραφεί, με τον Νίκο Ριζόγιαννη,  που αν πιάσει ιστορίες δεν σταματά και τον Νίκο Ζερβό, ιστορία του τόπου, μας εξιστόρησε πως ο θείος Του που ήταν στην παρέα του Άρη πήρε την εντολή από την Αθήνα  να πάει σύνδεσμο στην Ρούμελη μαζί με άλλους δυο και για να μην δώσουν στόχο πήραν και τον μικρό Βασίλη μαζί τους. Ήρθαμε νύχτα, μας είπε και είχε ένα τσουχτερό κρύο. Πήγαμε κάπου εκεί στα Στραβά [τοποθεσία] και ήταν ένας με μια κάπα. Μας πήγε σε μια βάρκα και άρχισε να κωπηλατεί. Είδα πως το ένα χέρι του είχε μόνο δυο δάχτυλα και εν τούτοις κωπηλατούσε συνέχεια. Ήταν ο Μήτσος Γλυκοφρύδης [Κοκκάλας] μια ντόπια μορφή του αντάρτικου. Είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα παρά το τσουχτερό κρύο. Σαν έφτασαν στην Ρούμελη κάποιος από μας τον ρώτησε.

-Ρε Μήτσο Εσύ γιατί κινδυνεύεις τη ζωή Σου;

Άπλωσε το χέρι του στο κεφάλι Μου με χάιδεψε και του είπε.

-Για Αυτό το παιδάκι παλεύω να έχει μια καλή μέρα!

Αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω σε όλη τη ζωή Μου. Μας έλεγε περήφανα ο Βασίλης.

Μα τέτοια βιώματα δεν μπορούν να βγουν απλά παιδιά αλλά Πρότυπα για την κοινωνία, καθώς και η Κόρη Μπεκίνα είναι όχι μόνο Πρότυπο αλλά και Κόσμημα.

Πολλά μπορώ να γράψω για τον Πατέρα Βασίλη που έφυγε τόσο αθόρυβα από τη ζωή και χωρίς τα πρέποντα για να τιμηθεί. Θεωρώ δικαίωση το ότι τάφηκε δίπλα στον ¨πολύ¨ Πάμπλο.

Την Οικογένεια του Ανδρέα την γνώρισα το 1980. Τους συγγενείς τους ανέχεσαι αλλά τους φίλους τους διαλέγεις και έτσι έγινε. Ένα ποτήρι νερό ήταν η αιτία γνωριμίας και έκτοτε γίναμε συγγενείς. Με πάντρεψαν καθώς και βάφτισαν την πρώτη μου κόρη. Το σπίτι μας έγινε σπίτι Τους και το σπίτι Τους σπίτι μας. Κάθε καλοκαίρι το περνούσαμε μαζί, καθώς και πολλά Σαββατοκύριακα. Σε μια προσπάθεια δε να μάθω τον Ανδρέα να οδηγεί στο γήπεδο του Ολυμπιακού Λουτρακίου αν δεν προλάβαινα να αρπάξω το τιμόνι θα πέφταμε στο μικρό γκρεμό που υπάρχει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ρίξουμε κάτω το ένα δοκάρι του τέρματος. Εκεί κόπηκε και η επιθυμία του Ανδρέα να μάθει να οδηγεί.

Το μεγάλο Του πάθος, ο Παναθηναϊκός. Είχε αποκλειστεί από μια Ισπανική ομάδα και Τον παίρνω τηλέφωνο.

-Από Ισπανία τηλεφωνώ… δεν προλαβαίνω να πω τίποτα άλλο και αρχίζει τα γαλλικά. Μάταια προσπαθούσα να πω ποιος είμαι, χείμαρρος όπως στα δικαστήρια. Όταν ηρέμησε λίγο και Του είπα είμαι ο Χρήστος.

-Έλα ρε Χρήστο! Με παίρνουν τα κωλόπαιδα και μου κάνουν πλάκα και λέω πάλι αυτοί θα είναι.

Μια φορά πήγαν κατηγορούμενο έναν της θύρας 13.

-Ανδρέα θα έρθεις να με υπερασπιστείς; Του λέει.

-Θα έρθω αλλά πρόσεχε μην έχεις πιει και με κάνεις ρεζίλι;

-Όχι! Ρε τι είναι αυτά που λες;

Τον ρωτά ο πρόεδρος.

-Γιατί πέταγες πέτρες;

-Τι να κάνω κύριε πρόεδρε; Βλέπω δίπλα μου τον Ανδρέα που πέταγε πέτρες, πήρα και γω μια και πέταξα. Έγινε χαμός.             

Λίγο πιο πέρα από το καινούργιο γραφείο, το παλιό ήταν Ιπποκράτους σε μια στοά μαζεύονταν όλη η παρέα Του και άρχιζαν και ρωτούσαν λέξεις της αρχαίας γλώσσας. Προσπαθούσαν να βρουν λέξεις που δεν έβγαιναν από κάποια ρίζα για να είναι δύσκολο να μαντεύσουν. Γινόταν χαμός. Άλλος τα μαρτυρούσε, άλλος τους άφηνε να παιδεύονται.

Μεγάλο το κενό Ανδρέα, που αφήνεις πίσω Σου! Το ίδιο και ο πόνος.  Ίσως υπήρχε έλλειμμα συνηγόρων αυτόν τον καιρό και γι αυτό  κλήθηκες εσπευσμένα. Ας είναι Μακαρία η Ανάπαυσή Σου! 

Καλή στράτα! Μέσα σε 15 μέρες που έφυγε και η Μαμά σε πήρε κοντά Της. Άδικο πολύ. Είχες να γευθείς αλλά και να προσφέρεις ακόμα πολλά σε αυτή τη ζούγκλα που λέγεται κοινωνία. Να μου τους χαιρετήσεις όλους!!!