Το μεγάλο θηρίο

    

  Δυο είναι τα μέρη που φωλιάζουν τα θηρία του πλανήτη.

Τα μεν ζώα έχουν τη ζούγκλα και οι άνθρωποι την κοινωνία. Παραδόξως τα μεγαλύτερα θηρία τα συναντά κανείς στην κοινωνία μας.

Στους ανθρώπους.

Τι κι αν έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν συναισθήματα [πόνο-λύπη-χαρά], προθέσεις, διαθέσεις, με σαφή και λεπτομερή τρόπο εντούτοις δρουν με κτηνώδη συμπεριφορά.

Αντί να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο, τον γείτονα, τον πάσχοντα, στην πρώτη ευκαιρία τον συνθλίβουν.

Κοιτάζουν πως θα του εκμεταλλευτούν τον πόνο, τη λαχτάρα, για αγαπημένο και ιερό πρόσωπό του καταστρέφοντας τους πολλές φορές οικονομικά.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που πουλήθηκαν περιουσίες ακόμα και πρώτη κατοικία για να σωθεί αγαπημένο μέλος της οικογένειας.

Όποιος έχει βιώσει ανάλογη κατάσταση μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της ανθρώπινης θηριωδίας.

Ευτυχώς είναι λίγες έως σπάνιες οι περιπτώσεις που συναντάμε στα δημόσια νοσοκομεία απάνθρωπων ¨γιατρών¨. Είναι κοινό μυστικό ανάμεσα στους πάσχοντες οι γιατροί που δεν βολεύονται με λιγότερο ¨φως¨. Είναι εν τω μεταξύ και οι άνθρωποι γιατροί που με τον τρόπο τους αποβάλλουν αυτή τη μειοψηφία που τους εκθέτει χωρίς να φταίνε.

Σε μεγάλο Αθηναϊκό νοσοκομείο χειρουργήθηκε ο πατέρας μου. Αφού ζητήθηκε το ανάλογο φακελάκι, ο γιατρός ενημέρωσε πως η αμοιβή του αναισθησιολόγου δεν είναι μέσα και πρέπει να δοθεί και σ΄ αυτόν. Είπε της μάνα μου το ποσό.

Ήμασταν στον διάδρομο με την γυναίκα μου και οι γονείς μου έκαναν βόλτα στον διάδρομο. Περνούν οι γιατροί μπροστά μας και τον ακούω.

-Να ο γέρος είναι πάμε να πάρεις τα λεφτά!

Με δυσκολία συγκράτησα την επιθυμία του στομαχιού μου για εμετό.

Όταν η συνείδησή σου δεν μπαίνει στον κόπο να αναλογιστεί την κατάσταση κάθε ασθενούς και κύρια την οικονομική, παύεις να λειτουργείς σαν άνθρωπος. Ένα άπληστο θηρίο είσαι και τίποτα περισσότερο. Παραμονεύεις να κατασπαράξεις το θύμα, αδιαφορώντας για το μέγεθος της ηθικής αλλά και οικονομικής καταστροφής.

Έκπληκτος ακούω για τα έργα και τις ημέρες αυτού του δόκτορα θάνατου. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να του δώσω τον τίτλο του ανθρώπου.

Εκμεταλλεύεσαι μικρά παιδιά –αγγελούδια;

Προσποιείσαι τον θεοσεβούμενο και εξαπατάς ασύστολα τους πονεμένους;

Αυτά τα θηρία δεν έχουν θέση και σχέση με τους ανθρώπους.

Δρούσε χρόνια και εξαπατούσε τον κόσμο. Είχε δε και ορμητήριο μονές.

Καλά οι μοναχοί δεν αντιλήφθηκαν το παραμικρό;  

Πήγαιναν άνθρωποι και τους εξιστορούσαν τον πόνο τους, το δράμα τους. Τους σύστηναν τον ¨θάνατο¨, δεν τους ρωτούσαν μετά τι έγινε με τον άνθρωπό σου;

Έγινε καλά; Αλλά τον άφηναν και ψάρευε σε θεία μέρη;

Μου θύμισε το μακρινό 1987. Στα τελευταία του αυτός ο Άγγελος, ο Νικολάκης μας στα 22 του χρόνια. Μου λέει ο Περικλής.

-Ρε Χρήστο έχω δουλειά δεν πετάγεσαι στο Μικρό Βάλτο να φέρεις το καβουρόζουμο για τον Νικόλα;

Αφού μου εξήγησε πως θα πάω, χάθηκα και γυρνούσα από εδώ και από εκεί. Βρίσκω έναν άνθρωπο που φρόντιζε το αμπέλι του. Τον ρωτάω που είναι ο Μικρός Βάλτος, με κοιτάει και με ρωτά.

-Τι θες να κάνεις εκεί;

-Να πάρω το φάρμακο για έναν άρρωστο!

Με κοιτά απελπισμένα και μου λέει.

-Γύρνα πίσω ρε παιδί μου! Σας κοροϊδεύει αυτός και σας παίρνει τα λεφτά!

-Το ξέρω και εγώ πρώτη φορά έρχομαι  αλλά πες το του πατέρα του! 22 χρονών παιδί είναι! Να μην κάνουμε και αυτό;

Αφού μου έδειξε πήγα στο χωριό και τι να δω.

Λες και είχαν κηδεία. Γεμάτο κόσμο, μέσα έξω. Άλλοι καθόταν στις γύρω μάντρες. Χαμηλωμένο το κεφάλι, τσιγάρο και απογοήτευση. Αν πρόσθετες τον πόνο αυτών των ανθρώπων, ένα δάκρυ δεν θα έβγαζες. Είχαν στεγνώσει τα μάτια τους. Πλήρωσα πήρα ένα  μπουκάλι, μου έδωσε και άλλα μπουκάλια για να τα αφήσω στα διόδια. Έρχονταν ταξί από Αθήνα και τα έπαιρνε για άλλους ασθενείς. Γλίτωνε τον υπόλοιπο δρόμο μέχρι το χωριό. 
Τον άφηναν όμως να πουλά ελπίδα με το αζημίωτο βέβαια σε απελπισμένους ανθρώπους. Μεγάλο πράγμα να μην μπορείς να βοηθήσεις μια ζωή που φεύγει από δίπλα σου. Δίνεις και τη ζωή σου, πόσο μάλλον τα χρήματα όταν τσαρλατάνοι σου πουλούν ελπίδα, ελέω πολιτείας αλλά και Θεού.