Μια μέλισσα με τσίμπησε

 Ο τίτλος ενός  καθιστικού τραγουδιού που άρεσε στον Αντώνη Δόσχορη, [Κουκουμέριζας] για όσους είναι από Περαχώρα. Αυτό όμως το τραγούδι μόνο ένας το τραγουδούσε στην ταβέρνα, ο Δήμος Δόσχορης. Γνωστός σαν Δήμας. Θείος μου. Αφού τον κέρασε κρασί, για να τον υποχρεώσει του πέταξε και την επιθυμία του.

-Μπάρμπα Δήμα θα το πιάσεις λίγο! Θα πεις, μια μέλισσα με τσίμπησε;

Αδιάφορος ο μπάρμπα Δήμας. Έκανε πως δεν άκουγε.

-Έλα ρε μπάρμπα Δήμα! Πιάστο λίγο!

Ο μπάρμπα Δήμας κουνούσε αρνητικά το κεφάλι.

-Γιατί;

-Αυτό το τραγούδι δεν θέλει μόνο κρασί! Θέλει και μεζέ!

Τι να κάνει ο Αντώνης παραγγέλνει και μισό κιλό κρέας για τον μπάρμπα Δήμα προκειμένου να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι.

Αυτό είναι το ρεζουμέ του χθεσινού δημοτικού συμβουλίου. Όποιος το έπιασε έχει καλώς.

Κάθισα και το είδα μέχρι το τέλος. Κάτι μου έλεγε πως δεν θα χάσω και δεν έχασα.

Ξεκαθαρίζω με τον Γιώργο Κοντό δεν έχω πιει ούτε καφέ αλλά  μπορώ να πω πως τιμά τα παντελόνια που φορά. Όλοι οι δήθεν και μόνος του. Είπε αλήθειες που όλοι γνωρίζουμε και κανείς που ονομαστικά θίχτηκε δεν είχε το κουράγιο να τις αντικρούσει. Για τον απλούστατο λόγο.

Μίλησε  με πραγματικά στοιχεία.

Τα έχω καταγγείλει και εγώ αλλά αυτός είχε το ανάστημα και δεν αοριστολόγησε. Τους ονόμασε κανονικά. Τους σέντραρε.

Φυσικά όλη αυτή η διαδικασία έχει το τίμημά της. Απέκτησε περισσότερους εχθρούς και από τον χώρο που μέχρι χθες συνεργαζόταν, τους φανατικότερους.

Ο Διαγόρας έκοβε τα στάχυα που εξείχαν και ήταν ψηλότερα από τα άλλα στο χωράφι, για να δείξει στον απεσταλμένο του Περιάνδρου πως έχει τον λαό του καθυποταγμένο.

Δεν τον φοβάμαι.

Γιατί  όποιος έχει ήσυχη τη συνείδησή του κοιμάται ήρεμος τα βράδια. Δεν έχει την αγωνία αν άρεσε το σπάσιμο της μέσης του στον αρχηγό του και στους παραδίπλα. Δεν έχει το ψώνιο να καθίσει σε καρέκλα. Οι αδέσποτοι δεν θαμπώνονται με γυαλιστερές καρέκλες αλλά ένα πράγμα ξέρουν να κάνουν.

Όπου στρατολογηθούν κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για ένα καλύτερο αύριο του τόπου.

Δεν κοιτούν να βολέψουν τους ανθρώπους μπαλαντέρ που σε κάθε δημοτική αρχή καταφέρνουν και έχουν πρόσβαση, με μηδαμινή προσφορά σ΄ αυτό που έχουν ορισθεί να κάνουν σαν γνώστες, εδώ και χρόνια.

Κουράγιο Γιώργο! Μακάρι  να είχα και εγώ το ανάστημά σου! Ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλοι τον δρόμο σου! Τα λασπόνερα κουράζουν!